Лень - Триада

Появись на свете, я с ростом за два метра,

Я бы стал атлетом, и успехов достиг бы в воспете.

А ка был талант везде бы ходить незаметным,

Я бы в разведку пошел, и мира узнал все секреты.

Если бы бизнесменом был батя, прикинь,

Стал миллиардером без примерным наверно, где цинь!

Манило бы водная гладь иль небесная синь.

Мог бы легко летать или плавать тогда, аминь!

Ка бы ум великий был в меня бы заключен,

Говорить о чем, стал бы ученым я или врачом.

Если бы не был мир наполнен бедствиями,

Жил бы естественно тогда только путешествиями.

Подарила ка бы природа мне голос,

Вмиг бы стал знаменит, богат, красив, холост.

А сейчас я так устал разговаривать с вами,

Дайте мне хотя бы час полежать на диване.

Припев:

И никто не виноват, что туман в голове,

Эта лень уже не под ногами окутала меня.

Каждый день только вниз и ни шагу наверх,

Как всегда без разбора пришла где вечер, где утро.

И не кто не виноват, что туман в голове,

Эта лень уже не под ногами, окутала меня.

Каждый день только вниз и ни шагу наверх,

Как всегда, без разбора пришла и уже тут.

Мало ли что надо делать, на сегодня все отложим,

Мало ли что накопилось, мало ли что не добил вчера.

Сколько не по силам было в голове бардак убрать,

Каждый день ведь у меня сутра дела.

Самый главный пункт, ставишь на паузу ум,

Чтобы случаем не подошли тяга и да дум.

Двери закрыты, телефон на блоки, ноги разуты,

Графики и маршруты сдвинуты — это и есть лень.

Твой будильник прозвенит переведешь вперед,

Чувства долга чистый холод — это чистый лед.

Сделай короче свой перерыв и что-то внутри,

Поднимет оглушительный дикий неистовый крик.

Необъяснимая связь тебя и дивана шкалит,

Уже не тот, кайф безделье краски теряет.

И снова тянет хоть что-то сделать, разорви связь дивана и тела,

Но если лень то рвется это неумело.

Припев:

И никто не виноват, что туман в голове,

Эта лень уже не под ногами окутала меня.

Каждый день только вниз и ни шагу наверх,

Как всегда без разбора пришла где вечер, где утро.

И не кто не виноват, что туман в голове,

Эта лень уже не под ногами, окутала меня.

Каждый день только вниз и ни шагу наверх,

Как всегда, без разбора пришла и уже тут.

Verschijnen in de wereld, ik ben twee meter lang,

Ik zou een atleet worden en ik zou succes boeken met zingen.

En wat was het talent om overal onopgemerkt te blijven,

Ik zou de inlichtingendienst ingaan, en de wereld zou alle geheimen leren.

Als vader een zakenman was, tel dan op

Werd een miljardair zonder voorbeeldige waarschijnlijk waar de qin!

Het wateroppervlak of de blauwe lucht zou lonken.

Kon dan gemakkelijk vliegen of zwemmen, amen!

Als er maar een grote geest in mij was,

Om over wat te praten, zou ik een wetenschapper of een dokter worden.

Als de wereld niet gevuld was met rampen,

Natuurlijk zou ik dan alleen door te reizen hebben geleefd.

Als de natuur me maar een stem zou geven,

Ik zou meteen beroemd, rijk, knap, vrijgezel worden.

En nu ben ik het zo zat om met jou te praten,

Geef me minstens een uur om op de bank te liggen.

Refrein:

En niemand is verantwoordelijk voor de mist in het hoofd,

Deze luiheid omhulde me niet langer onder mijn voeten.

Elke dag alleen naar beneden en niet een stap omhoog,

Zoals altijd kwam zonder onderscheid waar de avond, waar de ochtend.

En niemand is verantwoordelijk voor de mist in het hoofd,

Deze luiheid is niet langer onder mijn voeten, omhulde me.

Elke dag alleen naar beneden en niet een stap omhoog,

Zoals altijd, kwam en is zonder onderscheid hier al.

Je weet nooit wat er moet gebeuren, we stellen alles uit voor vandaag,

Je weet nooit wat er is verzameld, je weet nooit wat je gisteren niet hebt afgemaakt.

Hoeveel het onmogelijk was om de rotzooi in mijn hoofd op te ruimen,

Ik heb tenslotte elke dag 's ochtends zaken.

Het belangrijkste punt, je pauzeert de geest,

Zodat hunkeringen en ja-gedachten niet zomaar komen.

De deuren zijn gesloten, de telefoon ligt op de blokken, de poten zijn los,

Schema's en routes zijn verschoven - dit is luiheid.

Je wekker gaat, ga vooruit,

Plicht puur koud is puur ijs.

Verkort je pauze en iets binnen

Zal een oorverdovende wilde kreet laten horen.

De onverklaarbare connectie tussen jou en de bank gaat wild,

Het is niet meer hetzelfde, het geroezemoes van ledigheid verliest verf.

En opnieuw trekt het in ieder geval om iets te doen, de verbinding tussen de bank en het lichaam te verbreken,

Maar als luiheid wordt verscheurd, is het onhandig.

Refrein:

En niemand is verantwoordelijk voor de mist in het hoofd,

Deze luiheid omhulde me niet langer onder mijn voeten.

Elke dag alleen naar beneden en niet een stap omhoog,

Zoals altijd kwam zonder onderscheid waar de avond, waar de ochtend.

En niemand is verantwoordelijk voor de mist in het hoofd,

Deze luiheid is niet langer onder mijn voeten, omhulde me.

Elke dag alleen naar beneden en niet een stap omhoog,

Zoals altijd, kwam en is zonder onderscheid hier al.