The Ballad of William Sycamore - Tom Russell

My father was a mountaineer

His fist was a knotty hammer

He was quick on his feet like a runnin' deer

And he spoke with a Yankee stammer

And some are wrapped in linen fine

And some like a godling’s scion

But I was cradled on twigs of pine

In the skin of a mountain lion

I lost my boyhood and found my wife

A girl like a Salem clipper

A woman as straight as a hunting knife

With eyes as bright as the Dipper

We cleared our camp where the buffalo feed

Unheard of streams were our flagons

And I sowed my sons like apple seed

On the trail of the Western wagons

They were right, tight boys, never sulky or slow

A fruitful, goodly muster

The eldest died at the Alamo

And the youngest fell with Custer

The letter that told it burned my hand

I smiled and said, «So be it!»

But I could not live when they fenced my land

Oh it broke my heart just to see it

I saddled the red, unbroken colt

I rode him into the day there

But he threw me down like a thunderbolt

And he rolled on me as I lay there

Now I lie in the heart of the fat, black soil

Like the seed of a prairie thistle

It has washed my bones in honey and oil

And it’s picked 'em as clean as a whistle

And my youth returns, like the rains of Spring

My sons, like wild geese flying

And I lie and I hear the meadowlark sing

And there’s much content in my dying

Go play with the town you have built out of blocks

The towns where you may have bound me

I sleep in the earth like a tired old fox

And my buffalo have found me

I sleep in the earth like a tired old fox,

And my buffalo have found me

Mijn vader was een bergbeklimmer

Zijn vuist was een knoestige hamer

Hij was snel op de been als een rennend hert

En hij sprak met een Yankee-stotteraar

En sommige zijn gewikkeld in linnen fijn

En sommigen houden van de telg van een godling

Maar ik werd gewiegd op twijgen van dennen

In de huid van een bergleeuw

Ik verloor mijn jeugd en vond mijn vrouw

Een meisje als een Salem-klipper

Een vrouw zo recht als een jachtmes

Met ogen zo helder als de Beer

We hebben ons kamp ontruimd waar de buffels zich voeden

Ongehoorde streams waren onze flacons

En ik zaaide mijn zonen als appelzaad

Op het spoor van de westerse wagens

Ze hadden gelijk, strakke jongens, nooit nukkig of traag

Een vruchtbare, goede oogst

De oudste stierf in de Alamo

En de jongste viel met Custer

De brief die het vertelde, verbrandde mijn hand

Ik glimlachte en zei: «Het zij zo!»

Maar ik kon niet leven toen ze mijn land omheind

Oh, het brak mijn hart om het te zien

Ik zadelde het rode, ongebroken hengstveulen op

Ik heb hem daar de dag in gereden

Maar hij gooide me neer als een bliksemschicht

En hij rolde op me terwijl ik daar lag

Nu lig ik in het hart van de dikke, zwarte aarde

Als het zaad van een prairiedistel

Het heeft mijn botten gewassen in honing en olie

En het heeft ze zo schoon als een fluitje geplukt

En mijn jeugd keert terug, zoals de regens van de lente

Mijn zoons, zoals wilde ganzen die vliegen

En ik lig en ik hoor de weideleeuwerik zingen

En er is veel inhoud in mijn sterven

Ga spelen met de stad die je uit blokken hebt gebouwd

De steden waar je me misschien hebt vastgebonden

Ik slaap in de aarde als een vermoeide oude vos

En mijn buffel heeft me gevonden

Ik slaap in de aarde als een vermoeide oude vos,

En mijn buffel heeft me gevonden