Nel paese che sembra una scarpa - The Zen Circus

Come fosse facile spiegarlo in quattro accordi

In questa forma imposta dal mercato dei ricordi

E testa, mi capisci, ma tu stringi troppo forte

Che non riesco a respirare e non posso vedere oltre

E non lo impari certo all’università

O dentro il tuo appartamento in qualsiasi città

In fondo siamo uguali testa, ma tu puzzi di buono

Io non so la differenza fra la croce ed il perdono

Così i giornali scrivono tutti la stessa cosa

Il caffè non sa di niente e poi ti comprerò una rosa

Dal pakistano stanco che disturba questa cena

Che ci chiediamo ancora se ne valeva la pena

Di affidare l’anima ad un castello di carta

Da soli nel paese che sembra una scarpa

Come dirlo poi a chi mi ha voluto un po' di bene

Che è troppa libertà che mi ha ridotto alle catene

E testa, tu sei il numero sul quale ho puntato

E questo fa di te il mio nemico più spietato

Mi dici che si trova sempre una soluzione

Che basta re-inventarsi, inseguire un’illusione

In fondo ti capisco, testa, hai un animo gentile

Ma io questa illusione, io non la riesco a sentire

Così le banche prestano dei nomi a tutti quanti

Tua nonna come sempre ti regalerà dei guanti

Il lavoro è disprezzare gli altri per ventiquattro ore

E ci spezziamo ancora le ossa per amore

Un amore disperato per tutta questa farsa

Insieme nel paese che sembra una scarpa

Hoe makkelijk was het om het in vier akkoorden uit te leggen

In deze vorm opgelegd door de geheugenmarkt

En test, je begrijpt me, maar je houdt te stevig vast

Dat ik niet kan ademen en niet verder kan kijken

En dat leer je zeker niet op de universiteit

Of in uw appartement in elke stad

Eigenlijk zijn we hetzelfde hoofd, maar je ruikt lekker

Ik ken het verschil niet tussen het kruis en vergeving

Dus de kranten schrijven allemaal hetzelfde

De koffie smaakt nergens naar en dan koop ik een roos voor je

Van de vermoeide Pakistaan ​​die dit diner verstoort

We vragen ons nog steeds af of het het waard was

De ziel toevertrouwen aan een kaartenhuis

Alleen in het land dat eruitziet als een schoen

Hoe kan ik het dan vertellen aan degenen die een beetje van me hebben gehouden?

Dat het teveel vrijheid is dat me tot ketenen heeft gereduceerd

En test, jij bent het nummer waarop ik wed

En dat maakt jou mijn meest meedogenloze vijand

Je zegt me dat er altijd een oplossing is

Dat het genoeg is om jezelf opnieuw uit te vinden, om een ​​illusie na te jagen

In principe begrijp ik je, hoofd, je hebt een vriendelijke ziel

Maar ik deze illusie, ik kan het niet voelen

Dus de banken lenen namen aan iedereen

Je oma zal je, zoals altijd, handschoenen geven

Werk is om anderen vierentwintig uur lang te verachten

En we breken nog steeds onze botten voor liefde

Een wanhopige liefde voor al deze farce

Samen in het land dat eruitziet als een schoen