Nobody Knew She Was There - The Unthanks

She walks in the cold dark hour before the morning

The hour when wounded night begins to bleed

Stands at the back of the patient queue

The silent almost sweeping queue

Seeing no one and not being seen

Working shoes are wrapped in working apron

Rolled in an oilcloth bag across her knees

The swaying tremor soaks the morning

Blue grey steely day is dawning

Draining the last few dregs of sleep away

Over the bridge and the writhing foul black water

Down through empty corridors of stone

Each of the blind glass walls she passes

Shows her twin in sudden flashes

Which is the mirror image, which is real?

Crouching hooded gods of word and number

Accept her bent-backed homage as their due

The buckets steam like incense coils

Around the endless floor she toils

Cleaning the same white sweep each day anew

Glistening sheen of new-washed floors is fading

There where office clocks are marking time

Night’s black tide has ebbed away

By cliffs of glass awash with day

She hurries from her labours still unseen

He who lies besides her does not see her

Nor does the child who once lay at her breast

The shroud of self-denial covers

Eager girl and tender lover

Only the faded servant now is left

How could it be that no one saw her drowning?

How did we come to be so unaware?

At what point did she cease to be her?

When did we cease to look and see her?

How is it no one knew that she was there?

Ze loopt in het koude donkere uur voor de ochtend

Het uur waarop de gewonde nacht begint te bloeden

Staat achter in de wachtrij voor patiënten

De stille, bijna uitgestrekte rij

Niemand zien en niet gezien worden

Werkschoenen zijn verpakt in werkschort

Opgerold in een wasdoekzak over haar knieën

De wiegende beving doorweekt de ochtend

Blauwgrijze staalachtige dag breekt aan

De laatste slokjes slaap wegzuigen

Over de brug en het kronkelende vuile zwarte water

Door lege gangen van steen

Elk van de blinde glazen wanden die ze passeert

Toont haar tweelingbroer in plotselinge flitsen

Wat is het spiegelbeeld, wat is echt?

Gehurkte goden van woord en getal

Accepteer haar voorovergebogen eerbetoon als hun verdienste

De emmers stomen als wierookspiralen

Rond de eindeloze vloer zwoegt ze

Elke dag dezelfde witte veeg opnieuw schoonmaken

Glinsterende glans van nieuw gewassen vloeren vervaagt

Daar waar kantoorklokken de tijd aangeven

De zwarte vloed van de nacht is weggeëbd

Bij glazen kliffen overspoeld met dag

Ze haast zich van haar werk nog steeds ongezien

Hij die naast haar ligt, ziet haar niet

Evenmin doet het kind dat ooit aan haar borst lag,

De sluier van zelfverloochening dekken

Gretig meisje en tedere minnaar

Alleen de verbleekte dienaar is nu nog over

Hoe kon het dat niemand haar zag verdrinken?

Hoe zijn we zo onwetend geworden?

Op welk punt hield ze op haar te zijn?

Wanneer zijn we gestopt om naar haar te kijken en haar te zien?

Hoe komt het dat niemand wist dat ze daar was?