Capillaries - The Riot Before

We build utopian empires

We construct policy

Slumped over on bar stools

Stumbling through the streets

We are dreaming in vacuums

Where there’s no gravity

All the words that we say never hold any weight

They are polished, they’re perfect, pristine

Show cars on the street

Singing tongues over rhythm

Always searching for words

I’m alone in the backseat

In communion with chords

Tightened strings over fret boards

Transcend the distance of stars

But the light that’s received is distant history

The present still lost in the dark

The downtown is deserted for suburbs and strip malls

The country inverted lit up by a cell phone

I’m mindlessly scrolling through numbers I won’t ever choose

'Cause I can’t call you

I wish I could call you

There is a dim light that shines from the opposite side of the lake

A haze over water, that something I can’t quite attain

There is a canvas whose blankness is screaming, keeps me awake

I am wrong, I am flawed, but I am saved

So it’s cheap beer and late nights just sitting outside talking dreams

That’s how I remember it

It’s blood always making its way to the tiniest veins

That’s how I remember it

I woke on the floor of a stranger’s apartment

Refilled pockets with spilled change

I walked out the front door into the descending rain

Occupying the empty space

Between the lines filling history’s

Pages of war, kings, of famine, and fortune

The leaders, the fallen, magnificent chosen

Though I am a drop in the largest of oceans

Through unceasing motion

I’ll cling to the constants

Sunrise and the sunset

Tempered yet unquiet

With fists buried in pockets

We bouwen utopische rijken

Wij maken beleid

Onderuitgezakt op barkrukken

Struikelend door de straten

We dromen in vacuüm

Waar geen zwaartekracht is

Alle woorden die we zeggen hebben nooit gewicht

Ze zijn gepolijst, ze zijn perfect, ongerept

Auto's op straat weergeven

Tongen zingen boven ritme

Altijd op zoek naar woorden

Ik zit alleen op de achterbank

In gemeenschap met akkoorden

Aangespannen snaren over fretboards

Overschrijd de afstand van sterren

Maar het ontvangen licht is verre geschiedenis

Het heden nog steeds verloren in het donker

Het centrum is verlaten voor buitenwijken en winkelcentra

Het land omgekeerd verlicht door een mobiele telefoon

Ik blader gedachteloos door nummers die ik nooit zal kiezen

Omdat ik je niet kan bellen

Ik wou dat ik je kon bellen

Er is een zwak licht dat schijnt vanaf de andere kant van het meer

Een waas over water, dat kan ik niet helemaal bereiken

Er is een canvas waarvan de leegte schreeuwt, het houdt me wakker

Ik heb het mis, ik ben gebrekkig, maar ik ben gered

Dus het is goedkoop bier en late nachten, gewoon buiten zitten praten over dromen

Zo herinner ik het me

Het is bloed dat altijd zijn weg vindt naar de kleinste aderen

Zo herinner ik het me

Ik werd wakker op de vloer van het appartement van een vreemdeling

Bijgevulde zakken met gemorst kleingeld

Ik liep de voordeur uit in de neerdalende regen

De lege ruimte innemen

Tussen de regels die geschiedenis vullen

Pagina's van oorlog, koningen, hongersnood en fortuin

De leiders, de gevallenen, magnifieke uitverkorenen

Hoewel ik een druppel in de grootste van de oceanen ben

Door onophoudelijke beweging

Ik hou me vast aan de constanten

Zonsopgang en zonsondergang

Gehard en toch onrustig

Met vuisten begraven in zakken