To Live How We Believe - The Riot Before

Fast lane with the stereo loud

Crashes hard in the back of your throat

Monotone at the bus stop

A single line feeling so lost

In all the rooms that repeat a familiar routine

A sigh and a stare start the day

Pick up a keychain with two keys

But only one that you still need

It’s so hard to leave pessimism

When all the facts seem to support the case

But you try anyway

To live how we believe in god

Always searching for a sign of proof

There exists a transferable thought

A lens we both see through

Cause I’ve been feeling alone a lot

And I was hoping that maybe there could be some way to…

Say a sentence or two that could get through to you

How memory adulterates

They dress in our own clothes

Another’s words we’ll never know

On the side of the road I am watching unfold

Another embarrassed defeat

If this is always a lost cause

Than what am I here for

Cause all I want is to leave cynicism

But I don’t think I have that kind of faith

To just throw it away

And then live how we believe in love

Holding tight to every sign of proof

It exits, that there’s something above

Our weak and fragile truths

Cause I’ve been feeling hopeless a lot

And I’ve been thinking that maybe

If I stood in the same spot

For a couple weeks unmoving

If I slowed down my talk

Stretched the syllables out lengthy

Could you see where I’m standing

Finally hear what I’m trying for

I’ve been wraithlike lately

I don’t want to feel like that anymore

Snelle rijstrook met de stereo luid

Crasht hard achter in je keel

Monotoon bij de bushalte

Een gevoel van één regel zo verloren

In alle kamers die een bekende routine herhalen

Een zucht en een blik beginnen de dag

Pak een sleutelhanger met twee sleutels

Maar er is er maar één die je nog nodig hebt

Het is zo moeilijk om pessimisme te verlaten

Wanneer alle feiten de zaak lijken te ondersteunen

Maar je probeert het toch

Om te leven hoe we in god geloven

Altijd op zoek naar een teken van bewijs

Er bestaat een overdraagbare gedachte

Een lens waar we allebei doorheen kijken

Omdat ik me vaak alleen voel

En ik hoopte dat er misschien een manier was om...

Zeg een paar zinnen die tot je kunnen doordringen

Hoe het geheugen vervalst

Ze kleden zich in onze eigen kleding

De woorden van een ander zullen we nooit weten

Aan de kant van de weg kijk ik hoe het zich ontvouwt

Weer een beschamende nederlaag

Als dit altijd een verloren zaak is

Dan waar ben ik hier voor?

Want alles wat ik wil is om cynisme te verlaten

Maar ik denk niet dat ik dat soort geloof heb

Om het gewoon weg te gooien

En leef dan hoe we in liefde geloven

Vasthouden aan elk teken van bewijs

Het wordt afgesloten, dat er iets boven is

Onze zwakke en fragiele waarheden

Omdat ik me vaak hopeloos voelde

En ik heb gedacht dat misschien

Als ik op dezelfde plek stond

Een paar weken onbeweeglijk

Als ik mijn gesprek vertraagde

De lettergrepen lang uitgerekt

Kun je zien waar ik sta

Eindelijk hoor waar ik voor probeer

Ik ben de laatste tijd spookachtig geweest

Ik wil me niet meer zo voelen