In Perspective - The Riot Before

Far away across an ocean in a distant foreign land

A face is falling off from poison on an every aging man

And in the cracks and creases of the flesh a light goes out a constitution dies

By a fire in a forest a soldier sits holding a gun

In a village a young mother cries while looking at her son

Because while he sleeps and dreams so peacefully outside the enemy has arrived

And on the side of a bomb falling

Is my name penned to read left from right

In the street there is barbed wire from an unjust occupation

In the air a rocket’s fired and it feeds the desperation

Of a people pushed so far against the wall there is no escape to see

In a city’s crowded market an explosion brings despair

The people pack the streets holding high fists and coffins in the air

The reporter calmly calls one terrorist the former thought out strategy

And on that day in another season

A starving child forever closes his brown eyes

Here I sit with stomach full there’s peace and quiet on my street

In my closet there are clothes I have shoes tied onto my feet

I’m embarrassed by my sadness all because my hand’s empty

This is my cry throughout the world this is my apology

So I offer up my hand in all its barren readiness

And I offer up my voice and its origins in my chest

Help me give all that I can in spite of my unwillingness

Push me forwards toward compassion and away from selfishness

Ver weg over een oceaan in een ver vreemd land

Er valt een gezicht af van vergif op elke ouder wordende man

En in de scheuren en plooien van het vlees gaat een licht uit, een grondwet sterft

Bij een brand in een bos zit een soldaat met een pistool vast

In een dorp huilt een jonge moeder terwijl ze naar haar zoon kijkt

Want terwijl hij zo vredig slaapt en droomt buiten, is de vijand gearriveerd

En aan de kant van een vallende bom

Is mijn naam geschreven om links van rechts te lezen?

Op straat ligt prikkeldraad van een onrechtvaardig beroep

In de lucht wordt een raket afgevuurd en het voedt de wanhoop

Van een volk dat zo ver tegen de muur is geduwd, is er geen ontkomen aan te zien

Op de drukke markt van een stad zorgt een explosie voor wanhoop

De mensen pakken de straten met hoge vuisten en doodskisten in de lucht

De verslaggever noemt rustig een terrorist de voormalige doordachte strategie

En op die dag in een ander seizoen

Een uitgehongerd kind sluit voor altijd zijn bruine ogen

Hier zit ik met een volle maag er is rust in mijn straat

In mijn kast hangt kleding Ik heb schoenen aan mijn voeten gebonden

Ik schaam me voor mijn verdriet, allemaal omdat mijn hand leeg is

Dit is mijn schreeuw over de hele wereld, dit is mijn verontschuldiging

Dus ik bied mijn hand op in al zijn onvruchtbare gereedheid

En ik offer mijn stem en zijn oorsprong in mijn borst

Help me alles te geven wat ik kan ondanks mijn onwil

Duw me voorwaarts in de richting van mededogen en weg van egoïsme