The State Vs. Thomas Light - The Protomen

Emily, the crowd has gathered here

But it is not because of you

Emily, the taste of blood in their mouths

I can’t imagine what they’ll do

But it doesn’t matter what they’ll do to me

Emily, they’ve forgotten you

When they set their sights on me

They will hang me from the rope tonight

Will you be waiting there for me?

Will our souls remember where we said we’d meet

On the way out of this town?

I’m leaving one way or the other, Emily

There’s nothing left here for me now

Emily, it’s so quiet now

It’s like the calm before a storm

They will punish me for what he did to you

But either way it’s all my fault

Cause I made the man who laid his hands on you

And I would tear him down, but I feel like a dead man

And what can a dead man do?

(This is not your fault)

I’m leaving one way or the other, Emily

(This is not your fault)

There’s nothing left here for me now

Turning his attention to the proceedings…

Here comes the blow

We find the only man who loved her

We find the only man who’d give his life to see her once again

We find this man-

(Not) Guilty…

I am (Not) guilty…

I am (Not) guilty!

The judge entered his chambers.

The lawyers and jury filed out of the courtroom,

leaving Light, a free man, sitting silently behind the defendant’s table.

The sound of the mob outside was deafening.

Even from within the thickly

marbled walls of the courthouse, their rage — their sense of injustice — were

palpable.

Throughout the trial, the telescreen had told them that their

judicial system would ultimately fail them, that the laws of the city were

flawed, skewed to shelter monsters like Light, powerless to protect the people.

Impotent.

Weak.

Dangerously out of touch with the times.

Obviously,

the screen had been telling the truth.

Now, it was telling the masses that

they would have to take matters into their own hands if justice was to be

served

Emily, de menigte heeft zich hier verzameld

Maar het is niet vanwege jou

Emily, de smaak van bloed in hun mond

Ik kan me niet voorstellen wat ze zullen doen

Maar het maakt niet uit wat ze met me doen

Emily, ze zijn je vergeten

Wanneer ze hun zinnen op mij zetten

Ze zullen me vanavond aan het touw hangen

Wacht je daar op me?

Zullen onze zielen zich herinneren waar we zeiden dat we elkaar zouden ontmoeten?

Op weg uit deze stad?

Ik vertrek op de een of andere manier, Emily

Er is hier niets meer voor mij nu

Emily, het is nu zo stil

Het is als de stilte voor een storm

Ze zullen me straffen voor wat hij je heeft aangedaan

Maar hoe dan ook, het is allemaal mijn schuld

Want ik heb de man gemaakt die zijn handen op je legde

En ik zou hem neerhalen, maar ik voel me een dode man

En wat kan een dode doen?

(Dit is niet jouw schuld)

Ik vertrek op de een of andere manier, Emily

(Dit is niet jouw schuld)

Er is hier niets meer voor mij nu

Zijn aandacht richten op de procedure...

Hier komt de klap

We vinden de enige man die van haar hield

We vinden de enige man die zijn leven zou geven om haar weer te zien

We vinden deze man-

(Niet schuldig…

Ik ben niet schuldig…

Ik ben niet schuldig!

De rechter ging zijn kamers binnen.

De advocaten en jury verlieten de rechtszaal,

het verlaten van Light, een vrije man, stil zittend achter de tafel van de beklaagde.

Het geluid van de menigte buiten was oorverdovend.

Zelfs vanuit het dikke

marmeren muren van het gerechtsgebouw, hun woede - hun gevoel van onrechtvaardigheid - waren:

zichtbaar.

Tijdens het proces had het telescherm hen verteld dat hun...

rechtssysteem hen uiteindelijk in de steek zou laten, dat de wetten van de stad

gebrekkig, scheef om monsters zoals Light te beschermen, machteloos om de mensen te beschermen.

Onmachtig.

Zwak.

Gevaarlijk niet meer bij de tijd.

Blijkbaar,

het scherm had de waarheid verteld.

Nu vertelde het de massa dat:

ze zouden het heft in eigen handen moeten nemen als er gerechtigheid zou zijn

geserveerd