Father Of Death - The Protomen

What have I done?

Though I did not pull the trigger, I built the gun

That he holds in his hand

Last night I dreamed

I climbed to the top of a mountain of metal

For miles I could see the destruction of man

I will not be the father of death!

Darling Emily

Everything that I have done I have done for you

But it’s turned out all wrong

Can I take it back?

Can I turn off this machine

Before it destroys everything I’ve loved?

I will find a way to make this right!

I will find a way, Emily

I will not be the father of death!

Emily Stanton climbed the stairs to her beloved’s apartment, a folded letter in

her hand.

Tom had been so busy with his work these last few months,

they’d barely seen one another.

This, instead, was how they’d communicated.

The door at the top of the stairs was cracked open.

She called out to Tom as

she entered the darkened room.

A man was bent over the desk rummaging through

the drawers frantically.

It was Albert Wily.

He turned, startled,

and looked at Emily;

the hint of a smile crossed his face.

He motioned,

not at Emily, but at the figure standing in the shadows behind her.

The machine shut the door obediently

What are you doing here?

(Let me take you away.)

I’m not going anywhere

(He will be nothing when this runs its course)

He will be everything that a man is supposed to be

If the shadow blocks out the sun… there will be Light!

If it stays 'till the sun is set… there will be Light!

If the sun never shows its face again… there will be Light!

No matter how dark the city gets… there will be…

Albert Wily’s eyes grew cold as Emily’s rejection of him became clear.

He turned to the machine standing at the door and quickly slid his finger

across his own throat.

The robot moved silently towards Emily as Wily slid

through the window, onto the fire escape, and into the streets below.

Emily ran to the window, following his escape, but the machine was too quick.

Its cold hands caught the soft flesh of her arm.

She opened her mouth to

scream but the warm tearing of a cold blade across her neck aborted the sound

Even as Thomas Light climbed the stairs to his apartment, he sensed something

was wrong.

He opened the door, crossed through, and locked it behind him.

As his eyes adjusted to the darkness of the room, the first thing he made out

was a red light pulsing slowly on the fire escape.

A moment passed as Light

tried to reconcile the image of a machine he’d just left at his workshop,

with the figure now towering outside his window.

His gaze drifted from the

shaded helmet of the machine to its hand and to the knife it gripped,

dripping deep crimson droplets onto the toe of its black boots.

The machine tossed the knife in through the window, and leapt to the ground

below.

Light’s eyes followed the arc of the blade to the floor, to Emily

Sirens approached in the distance

Thomas held his darling Emily in his arms, pulling her close to his chest.

Shaking silently

Footsteps rang out from the stairwell.

A fist rapped violently against the door.

Thomas didn’t notice.

He slowly brushed the hair from Emily’s face and kissed

her forehead.

A single tear falling from his own eyes to hers.

In her hand,

a folded letter with his name scrawled carelessly on the front

The sound of the door splintering finally shook Light from his mournful reverie.

He pocketed the note and lowered his love to the ground as he inched slowly to

the edge of the open window

His actions were met with the hollow click of rounds being loaded into chambers.

He began howling incoherently to the policemen about renegade robots and red

lights in blast shields.

The only responses he received were nervous faces and

fingers inching toward triggers.

In grief and desperation, Light turned and

threw himself from the window

Shots shattered the hush of the sleeping city

Light’s tumbling body flattened the roof of a car parked below.

The air was

thrust from his lungs.

His right arm was shattered, but he was alive.

He rolled from the car onto the shards of glass lying on the street below,

shredding his hands and knees.

Gasping for air and retching violently on the

pavement, for the first time in his life not thinking about the future,

Light scrambled to his feet and disappeared into the darkness

Wat heb ik gedaan?

Hoewel ik de trekker niet overhaalde, bouwde ik het pistool

Dat hij in zijn hand houdt

Vannacht heb ik gedroomd

Ik klom naar de top van een berg van metaal

Voor mijlen kon ik de vernietiging van de mens zien

Ik zal niet de vader van de dood zijn!

Lieve Emily

Alles wat ik heb gedaan, heb ik voor je gedaan

Maar het is helemaal verkeerd gegaan

Kan ik het terugnemen?

Kan ik deze machine uitschakelen?

Voordat het alles vernietigt waar ik van heb gehouden?

Ik zal een manier vinden om dit goed te maken!

Ik zal een manier vinden, Emily

Ik zal niet de vader van de dood zijn!

Emily Stanton klom de trap op naar het appartement van haar geliefde, een opgevouwen brief in

haar hand.

Tom was de afgelopen maanden zo druk met zijn werk geweest,

ze hadden elkaar amper gezien.

Dit was in plaats daarvan hoe ze hadden gecommuniceerd.

De deur bovenaan de trap stond op een kier.

Ze riep naar Tom als...

ze ging de verduisterde kamer binnen.

Er zat een man over het bureau te snuffelen

de lades woest.

Het was Albert Wily.

Hij draaide zich geschrokken om,

en keek naar Emily;

de hint van een glimlach gleed over zijn gezicht.

Hij gebaarde,

niet naar Emily, maar naar de figuur die in de schaduw achter haar staat.

De machine sloot gehoorzaam de deur

Wat doe jij hier?

(Laat me je meenemen.)

Ik ga nergens heen

(Hij zal niets zijn als dit op zijn beloop is)

Hij zal alles zijn wat een man hoort te zijn

Als de schaduw de zon blokkeert... zal er Licht zijn!

Als het blijft tot de zon ondergaat... zal er Licht zijn!

Als de zon nooit meer zijn gezicht laat zien... zal er Licht zijn!

Hoe donker de stad ook wordt... er zullen...

Albert Wily's ogen werden koud toen Emily's afwijzing van hem duidelijk werd.

Hij draaide zich om naar de machine die bij de deur stond en schoof snel met zijn vinger

door zijn eigen keel.

De robot bewoog stil naar Emily toe terwijl Wily gleed

door het raam, de brandtrap op en de straten beneden in.

Emily rende naar het raam, na zijn ontsnapping, maar de machine was te snel.

Zijn koude handen grepen het zachte vlees van haar arm.

Ze opende haar mond om

schreeuw, maar het warme scheuren van een koud mes in haar nek stopte het geluid

Zelfs toen Thomas Light de trap naar zijn appartement opklom, voelde hij iets

was verkeerd.

Hij opende de deur, liep door en sloot hem achter zich af.

Toen zijn ogen zich aanpasten aan de duisternis van de kamer, was het eerste dat hij opmerkte:

was een rood licht dat langzaam pulseerde op de brandtrap.

Er ging een moment voorbij als Licht

probeerde het beeld te verzoenen van een machine die hij net in zijn werkplaats had achtergelaten,

met de figuur nu torenhoog buiten zijn raam.

Zijn blik dwaalde af van de

schaduwhelm van de machine aan zijn hand en aan het mes dat hij vastgreep,

druipende diepe karmozijnrode druppels op de neus van zijn zwarte laarzen.

De machine gooide het mes door het raam en sprong op de grond

onderstaand.

Light's ogen volgden de boog van het mes naar de vloer, naar Emily

Sirenes naderden in de verte

Thomas hield zijn lieveling Emily in zijn armen en trok haar dicht tegen zijn borst.

Stil schudden

Voetstappen klonken uit het trappenhuis.

Een vuist klopte heftig tegen de deur.

Thomas merkte het niet.

Hij veegde langzaam het haar van Emily's gezicht en kuste

haar voorhoofd.

Een enkele traan die uit zijn eigen ogen in de hare valt.

In haar hand,

een opgevouwen brief met zijn naam achteloos op de voorkant gekrabbeld

Het geluid van de versplinterende deur schudde eindelijk Licht uit zijn treurige mijmering.

Hij stopte het briefje in zijn zak en liet zijn liefde op de grond zakken terwijl hij langzaam naar binnen schoof

de rand van het open venster

Zijn acties werden beantwoord met de holle klik van kogels die in kamers werden geladen.

Hij begon onsamenhangend tegen de politieagenten te huilen over afvallige robots en rode...

lichten in explosieschilden.

De enige reacties die hij ontving waren nerveuze gezichten en

vingers kruipen in de richting van triggers.

In verdriet en wanhoop keerde Licht zich om en

gooide zichzelf uit het raam

Schoten verscheurden de stilte van de slapende stad

Het tuimelende lichaam van Light maakte het dak van een hieronder geparkeerde auto plat.

De lucht was

uit zijn longen stoten.

Zijn rechterarm was verbrijzeld, maar hij leefde.

Hij rolde uit de auto op de glasscherven die op de straat beneden lagen,

zijn handen en knieën versnipperen.

Hijgend naar lucht en heftig kokhalzend op de

bestrating, voor het eerst in zijn leven zonder aan de toekomst te denken,

Het licht kwam overeind en verdween in de duisternis