The Fall - The Protomen

Joe kicked the motorcycle’s engine back to life.

He spun the bike and raced

towards the city.

Passing under the cold glow of screen after menacing screen.

Reports coming in of an incident in the outer rim.

Reports of an armed

assailant.

Reports of a growing threat to public safety

Climb, climb

Joe tore through the streets.

A missile aimed at the metal spire towering above

the city.

The great steel arm holding a torch of fear.

The main telescreen was

designed to be visible from almost anywhere in the city.

The destruction of

that screen would be felt by every man and every woman in the city.

He thought of the children.

How, for the first time, they would know a world

without that screen.

Without the constant, mind-numbing barrage of

misinformation.

Silence.

Had he ever encountered silence?

Soon

Climb to the top of the world

The street was ending.

Joe revved the engine.

No hesitation.

No fear.

The motorcycle bounded over the curb, launched off the steps in front of the

tower, and landed jarringly upon the hard, slick marble of the plaza.

Losing traction, the tires skidded out ahead of the heavy iron frame.

The bike pitched.

Joe kicked hard against the bike.

Inertia kept him glued to

it.

He rolled over on to his stomach and clawed frantically at the smooth

marble, trying to slow himself

And as you stand tall, you will see…

The bike would not be slowed.

It slid rapidly toward the main entrance.

The steel doors secured tightly for the evening.

The wheels caught on the

final few steps leading up to the doors.

The bike spun upright and left the

marble floor.

600 pounds of iron and chrome roared, end over end,

towards the entrance, crashed into the steel doors, and exploded.

Joe’s momentum halted just inches from the steps.

Sirens erupted around him

That when you fall…

He pushed himself to his feet and ran towards the flames.

Hurdling the mangled

carcass of the bike, he entered the tower lobby and headed for the stairs.

Flight after flight, Joe took two and three steps at a time.

His chest nearly

collapsed under the strain.

His legs never hesitated.

Finally, he reached the

door leading to the roof.

Joe kicked hard and stepped into the cool night air.

He had to act quickly.

He threw his bag down next to the transmitter.

Reaching inside, he wrapped his hands around the detonator.

Holding it tightly,

he turned and started back to the stairs

You will fall from a height

Most men will never reach

He’d taken three long strides when the explosion ripped his feet from the

tarred roof.

Joe didn’t hear the explosion.

The shock wave of the blast knocked

him unconscious instantaneously

Light had nearly reached the plaza.

He watched as the flames erupted from the

top of the shimmering tower, setting aglow the clouds above.

Among the debris

cast off the bulding by the explosion, he spotted what could only be a human

body, twisting lifelessly as it plummeted towards the earth.

Light held onto

the hope that the falling body was not the one he feared it must be.

As it approached the ground, Light’s fears were confirmed as he made out the

glare of the flames above reflected in a scarred blast shield.

He watched as

Joe’s body landed with a dull thump upon the small patch of grass in a

courtyard on the south side of the building

By the time Light had reached the boy’s body, a crowd had gathered.

As he stood in the center of the circle of onlookers, another explosion

rattled the ground.

Then another.

And another.

In the distance he could see,

one by one, the telescreens splintering and erupting into flames

Joe bracht de motor van de motorfiets weer tot leven.

Hij liet de motor draaien en racete

richting de stad.

Onder de koude gloed van het scherm door gaan na een dreigend scherm.

Er komen meldingen binnen van een incident in de buitenrand.

Meldingen van een gewapende

aanvaller.

Meldingen van een groeiende bedreiging voor de openbare veiligheid

Klim, klim

Joe scheurde door de straten.

Een raket gericht op de metalen torenspits die erboven torent

de stad.

De grote stalen arm die een fakkel van angst vasthoudt.

Het belangrijkste telescherm was:

ontworpen om vanuit bijna overal in de stad zichtbaar te zijn.

de vernietiging van

dat scherm zou door elke man en elke vrouw in de stad worden gevoeld.

Hij dacht aan de kinderen.

Hoe ze voor het eerst een wereld zouden kennen?

zonder dat scherm.

Zonder het constante, geestdodende spervuur ​​van

desinformatie.

Stilte.

Had hij ooit stilte ontmoet?

Spoedig

Klim naar de top van de wereld

De straat liep op zijn einde.

Joe liet de motor draaien.

Geen aarzeling.

Geen angst.

De motorfiets schoot over de stoeprand en lanceerde de trap voor de

toren, en landde schokkend op het harde, gladde marmer van het plein.

De banden verloren grip en slipten voor het zware ijzeren frame uit.

De fiets sloeg af.

Joe trapte hard tegen de fiets.

Inertie hield hem vastgelijmd aan

het.

Hij rolde op zijn buik en klauwde verwoed naar de gladde

knikker, probeert zichzelf te vertragen

En als je rechtop gaat staan, zul je zien...

De fiets zou niet worden vertraagd.

Het gleed snel naar de hoofdingang.

De stalen deuren zaten stevig vast voor de avond.

De wielen bleven vastzitten aan de

laatste paar stappen in de aanloop naar de deuren.

De fiets draaide rechtop en verliet de

marmeren vloer.

600 pond ijzer en chroom brulde, eind over eind,

richting de ingang, botste tegen de stalen deuren en explodeerde.

Joe's momentum stopte op slechts enkele centimeters van de treden.

Sirenes braken om hem heen

Dat als je valt...

Hij kwam overeind en rende naar de vlammen.

De verminkte hindernissen

karkas van de fiets, ging hij de torenlobby binnen en liep naar de trap.

Vlucht na vlucht deed Joe twee en drie stappen tegelijk.

Zijn borst bijna

bezweek onder de spanning.

Zijn benen aarzelden nooit.

Ten slotte bereikte hij de

deur naar het dak.

Joe trapte hard en stapte de koele nachtlucht in.

Hij moest snel handelen.

Hij gooide zijn tas naast de zender.

Hij reikte naar binnen en sloeg zijn handen om de ontsteker.

Houd het stevig vast,

hij draaide zich om en begon terug naar de trap

Je valt van een hoogte

De meeste mannen zullen nooit bereiken

Hij had drie grote stappen gezet toen de explosie zijn voeten van de...

geteerd dak.

Joe hoorde de explosie niet.

De schokgolf van de ontploffing klopte

hem onmiddellijk bewusteloos

Het licht had het plein bijna bereikt.

Hij zag hoe de vlammen uit de

top van de glinsterende toren, die de wolken erboven doet gloeien.

Tussen het puin

wierp het gebouw af door de explosie, hij zag wat alleen een mens kon zijn

lichaam, levenloos draaiend terwijl het naar de aarde stortte.

Licht vastgehouden aan

de hoop dat het vallende lichaam niet degene was die hij vreesde dat het moest zijn.

Toen het de grond naderde, werden de angsten van Light bevestigd toen hij de...

schittering van de vlammen erboven weerspiegeld in een met littekens bedekt explosieschild.

Hij keek als

Joe's lichaam landde met een doffe dreun op het kleine stukje gras in een...

binnenplaats aan de zuidkant van het gebouw

Tegen de tijd dat Light het lichaam van de jongen had bereikt, had zich een menigte verzameld.

Toen hij in het midden van de kring van toeschouwers stond, volgde nog een explosie

de grond rammelde.

Dan een andere.

En een ander.

In de verte kon hij zien,

één voor één, de teleschermen versplinteren en barsten in vlammen uit