The Hounds - The Protomen

Tonight the streets are red

The lights are blue and blinding

No sign of the «Good Doctor,»

But the siren’s wail and whining

Tell us he’ll be found

He made his way to the window overlooking the city

I can almost hear the hounds…

He turned back to the reporters

What kind of man builds a machine to kill a girl?

No he did not use his hands

Like a smart man, he used a tool

But just the same

How can you question who’s to blame?

What was her name?

Doesn’t matter, now listen-

«The Good Doctor» has to pay!

Stepping away from the throng of reporters, he looked at the digital countdown

above the nerve center of his broadcasting controls.

He whispered quietly to

himself…

When I say he was a monster

When I set fire to his name

It does not matter where you hear it from

Whether truth or lies

It gets said all the same

Glancing once again at the countdown, he spoke plainly to the reporters

Whatever’s on the table plays!

1 minute, 46 seconds until the broadcast would begin

Wily shut the door on the tumult of voices continuing to shout questions after

him.

He walked down the empty hallway and around a corner and into the studio

adjacent to his control room.

A pane of double-plated glass sealed out the

bedlam of the reporters.

He watched as their mouths continued to hurl impotent

questions

In the silence of the studio he didn’t bother trying to make out what they were

saying.

His eyes focused on a blinking red light above the digital countdown.

He spoke aloud.

His words bounced off the soundproofing glass.

The cameras

weren’t yet rolling.

The microphones were not yet active.

His words went

unheeded for the last time

There is a flame that I’ve been fanning

There is a fire waiting to catch

There is a hell that has been building

From the moment we first met

58 seconds to air

If there ever was a time

If there ever was a chance

To undo the things I’ve done

And wash these bloodstains from my hands

49 seconds to air

It has passed and been forgotten

These are the paths that we must take

Cause you and I, Tom, we are men

And we can bend and we can break

40 seconds to air

If you think that you can run

If you think that you can stand

Well you forget who turned this city on

You forget who plugged this city in!

30 seconds to air

They’ll not switch it off again

He straightened his tie, knocked the wrinkles out of his suit jacket and faced

the camera lens

One by one they’re tuning in

15 seconds to air

At this very moment — his moment of glory — he wished he could be out in the

streets of the city.

He wished he could hear the hum of a thousand tubes,

powering the screen, popping to life and warming up simultaneously…

wished he could feel the wave of sound as they drew the attention of every

person within the walls of the city.

His city.

He wished he could float above

the streets as every person walked from their homes, left their dinners,

their polite conversations, their lives.

Wished he could be there as they

filed out into the streets, fixed their eyes on the giant screen, and waited

3 seconds…

But Albert’s place was here.

His time was now.

He cleared his throat

The red blinking light went solid…

Outside, on the giant screen, Wily’s face came into focus.

For the first time,

the people of the city looked to one man.

They saw the face of a leader.

One man towering above the city

After a few inspirational opening lines, Wily turned his attention to the

matter at hand.

Thomas Light.

He assured them that the murderer would be

apprehended.

He promised them that their city would be made safe again.

They trusted him completely

Vanavond zijn de straten rood

De lichten zijn blauw en verblindend

Geen teken van de «Goede Dokter»

Maar het gejammer en gejammer van de sirene

Zeg ons dat hij wordt gevonden

Hij liep naar het raam met uitzicht op de stad

Ik kan de honden bijna horen...

Hij wendde zich weer tot de verslaggevers

Wat voor soort man bouwt een machine om een ​​meisje te vermoorden?

Nee, hij heeft zijn handen niet gebruikt

Als een slimme man gebruikte hij een tool

Maar net hetzelfde

Hoe kun je je afvragen wie de schuldige is?

Wat was haar naam?

Maakt niet uit, luister nu-

«The Good Doctor» moet betalen!

Hij stapte weg van de menigte verslaggevers en keek naar het digitale aftellen

boven het zenuwcentrum van zijn omroepbesturing.

Hij fluisterde zachtjes om

zichzelf…

Als ik zeg dat hij een monster was

Toen ik zijn naam in brand stak

Het maakt niet uit waar je het van hoort

Of het nu waarheid of leugens zijn

Het wordt toch gezegd

Hij wierp nogmaals een blik op het aftellen en sprak duidelijk tot de verslaggevers

Wat er op tafel ligt, speelt!

1 minuut, 46 seconden tot de uitzending zou beginnen

Willy deed de deur dicht vanwege het tumult van stemmen die daarna nog vragen bleven stellen

hem.

Hij liep door de lege gang en de hoek om en de studio in

naast zijn controlekamer.

Een ruit van dubbel geplateerd glas verzegelde de

bedlam van de verslaggevers.

Hij keek toe hoe hun monden impotent bleven smijten

vragen

In de stilte van de studio nam hij niet de moeite om te onderscheiden wat ze waren

gezegde.

Zijn ogen waren gericht op een knipperend rood licht boven het digitale aftellen.

Hij sprak hardop.

Zijn woorden kaatsten tegen het geluiddempende glas.

de camera's

waren nog niet aan het rollen.

De microfoons waren nog niet actief.

Zijn woorden gingen

voor de laatste keer genegeerd

Er is een vlam die ik heb aangewakkerd

Er is een vuur dat wacht om te vatten

Er is een hel aan het bouwen

Vanaf het moment dat we elkaar voor het eerst ontmoetten

58 seconden tot lucht

Als er ooit een tijd was

Als er ooit een kans was

Om de dingen die ik heb gedaan ongedaan te maken

En was deze bloedvlekken van mijn handen

49 seconden tot lucht

Het is voorbij en vergeten

Dit zijn de paden die we moeten bewandelen

Want jij en ik, Tom, we zijn mannen

En we kunnen buigen en we kunnen breken

40 seconden tot lucht

Als je denkt dat je kunt rennen

Als je denkt dat je kunt staan

Nou, je vergeet wie deze stad heeft aangezet

Je vergeet wie deze stad heeft aangesloten!

30 seconden tot lucht

Ze schakelen het niet meer uit

Hij trok zijn das recht, klopte de kreukels uit zijn colbert en keek naar

de cameralens

Eén voor één stemmen ze af

15 seconden tot lucht

Op dit moment - zijn moment van glorie - wenste hij dat hij in de

straten van de stad.

Hij wenste dat hij het gezoem van duizend buizen kon horen,

tegelijkertijd het scherm aanzetten, tot leven komen en opwarmen...

wenste dat hij de golf van geluid kon voelen terwijl ze de aandacht van iedereen trokken

persoon binnen de muren van de stad.

Zijn stad.

Hij wenste dat hij boven kon zweven

de straten terwijl iedereen zijn huis verliet, zijn eten verliet,

hun beleefde gesprekken, hun leven.

Ik wou dat hij er kon zijn zoals zij

liepen de straat op, richtten hun ogen op het gigantische scherm en wachtten

3 seconden…

Maar Alberts huis was hier.

Zijn tijd was nu.

Hij schraapte zijn keel

Het rode knipperende lampje ging ononderbroken...

Buiten, op het gigantische scherm, kwam Wily's gezicht in beeld.

Voor de eerste keer,

de mensen van de stad keken naar één man.

Ze zagen het gezicht van een leider.

Een man torent hoog boven de stad uit

Na een paar inspirerende openingszinnen richtte Wily zijn aandacht op de

zaak bij de hand.

Thomas Licht.

Hij verzekerde hen dat de moordenaar zou zijn...

aangehouden.

Hij beloofde hen dat hun stad weer veilig zou worden gemaakt.

Ze vertrouwden hem volledig