Breaking Out - The Protomen

This city doesn’t know what’s coming

She doesn’t feel the heat

This city won’t know what hit her

What knocked her out into the streets

This city’s thinking that it’s over

And she’s already fast asleep

So I’m breaking out of here tonight

I am ready!

We’re given only what we need

Only the chance to survive

And even then, it’s a coin toss

A roll of the dice

There’s gotta be something better

Somewhere that feels more alive

So I’m breaking out of here tonight

I’m breaking out of here

You’ve gotta feel it girl

Feel the wind pick up

It feels like something’s gonna change (Something's gotta change)

But there’s no use putting it in drive

If all the wheels are stuck

There’s something wrong here (Something's wrong here)

Like this whole city wants to scream

But no one makes a sound

But, you’ve got to feel it, baby (Something's wrong here)

So I’m gonna find out what it is

And I’m gonna tear it down

Joe turned to a girl who’d been ignoring him all night, leaned in,

and whispered in her ear

The engine’s running, baby

We don’t have time for goodbyes

I know you can’t come with me

I see that look in your eyes

So kiss me fast

Cause there’s no time to lose

Leave the light on

I’ll come back for you

When everything is said and done

I swear I’m gonna make it right

I’m breaking out of here tonight

I’m breaking out of here tonight

I’m breaking out of here tonight

I’m breaking out of here tonight

Joe leaned in and stole a quick kiss from the girl.

She smiled and made a move

to slap him but he was already out of reach.

He kicked the door open and tore

out into the dark streets.

Fire in his blood.

He didn’t know exactly where he

was going.

Only that he was moving.

And moving was something

The slight breeze against his forehead meant that something was changing.

He raised his voice, crying out against the quiet, constant hum of the city.

From the windows high above the streets, a few concerned women called out to

him to keep his voice down.

For his own sake.

For all their safety

I’m so tired of giving up

I am so tired of giving in

You wake up knowing things should change

Not knowing where to begin

This city won’t say where she’s going

She won’t speak of where she’s been

So I’m breaking out of here tonight…

Break out

Without noticing where he was heading, he’d reached his home — or his former

home — his mother’s house.

She’d vanished three years ago.

He hadn’t been back

since.

His father had been gone now for nearly ten.

Heading around back,

he made a straight line for a small workshop, set apart from the house

His father’s motorbike was there.

A relic.

A gas engine bolted to an iron frame.

He kicked the engine a few times and the bike roared to life.

As he turned

onto the street and opened the throttle — the sound of combustion savaging the

silence of the night air — he could almost make out the sound of the collective

gasp let out by the neighborhood.

He could almost imagine window after window

opening above the street line.

Frightened face after frightened face leaning

out into the bright glow of the streetlamps.

Timid voice after timid voice

telling him, speaking in unison

A chorus of fear

Ooh, don’t turn your back on the city

Ooh, don’t turn your back on the city

Ooh, don’t turn your back on the city

Ooh, don’t turn your back on the city

Joe ignored the voices.

He thought perhaps he was the only one who hadn’t

turned his back.

He kicked the shifter

Say a prayer for all the children still sleeping (Ooh, don’t turn your back on

the city)

3rd gear

Say a prayer for all the fathers who still remember (Ooh, don’t turn your back

on the city)

4th

Say a prayer for all the girls who’ve learned to stand up (Ooh, don’t turn your

back on the city)

5th

Say a prayer for all the boys who won’t surrender

Sometimes I just want to drive

Until the streets run out

I want to burn until there’s

Nothing left to burn about

This city’s waiting for a better day

When I get back there will be hell to pay

If I’m the only one left standing

I will not be afraid to fight

So I’m breaking out of here tonight

I feel a fever coming on me

Burning out of control

And I hear nothing but the static (Nothing but the static)

For years now there’s been nothing

But the static on the radio

If you can hear my voice outside these walls (If you can hear me)

If you can hear me sending out this message tonight

Then break the silence, send a signal back (If you can hear me)

I’m coming, all I need is a little guiding light…

…if you can hear me

Don’t turn your back on the city

If you can hear me

Don’t turn your back on the city

Then break the silence, send a signal back

Don’t turn your back on the city

Then break the silence, send a signal back

I’m coming, all I need is a little guiding light

Don’t turn your back on the city

Don’t turn your back on the city

I’m coming, all I need is a little guiding light

If you can hear me

If you can hear me

If you can hear me

Don’t turn your back on the city

Store fronts gave way to warehouses

Warehouses to abandoned factories

Factories to the slums of the city

He’d followed the line of the electric rail for almost an hour.

The outskirts.

A place to which men now rarely ventured.

The dark streets flickered under

failing street lamps.

Away from the machines.

Away from the people trying to

keep him silent.

He should be feeling free.

He wasn’t.

He was feeling something

else.

A wariness.

A hesitation.

Joe let off the throttle.

As his father’s bike

slowed to a crawl, he understood that feeling he’d had ever since he’d decided

to leave the city.

That hesitation he’d felt was the knowledge that he was

being watched.

Watched when he kissed the girl at the bar goodbye.

Watched when he left his mother’s house.

Watched even now… Miles from the

heart of the city

A face in the shadows…

He stopped the bike in the middle of the street, silenced the engine,

and lowered the kickstand.

There was no traffic.

No metal footsteps patrolling

the streets.

But the familiar sound of the telescreens reached even here.

Joe stood watching the face on the screen.

It babbled incessantly,

but said nothing

Over the sound of the screen, Joe heard footsteps, slow and deliberate,

echoing from the darkness of the alleyway.

Kneeling down, Joe placed one hand

on the street beside him, the other reached for the knife in his boot.

He recalled the stories the children of the city loved to repeat about the

red-eyed assassin.

«Light's Monster,» they called it.

The footsteps emerged

from the darkness of the alley and into the uneven glow of the flickering

street lights.

Joe stood, his hand loosening its grip on the knife

It was a gray-haired man

Joe was about to speak when the old man lifted a finger and pointed past him,

into the darkness.

Joe turned to see a single red light pulsing from the

depths of the alleyway behind him

Deze stad weet niet wat er gaat komen

Ze voelt de hitte niet

Deze stad zal niet weten wat haar overkwam

Wat sloeg haar de straat op?

Deze stad denkt dat het voorbij is

En ze is al diep in slaap

Dus ik breek hier vanavond uit

Ik ben klaar!

We krijgen alleen wat we nodig hebben

Alleen de kans om te overleven

En zelfs dan is het een muntworp

Een worp met de dobbelstenen

Er moet iets beters zijn

Ergens dat meer levend aanvoelt

Dus ik breek hier vanavond uit

Ik breek hier uit

Je moet het voelen meid

Voel de wind opsteken

Het voelt alsof er iets gaat veranderen (Er moet iets veranderen)

Maar het heeft geen zin om hem in de drive te zetten

Als alle wielen vast zitten

Er is hier iets mis (hier is iets mis)

Alsof deze hele stad wil schreeuwen

Maar niemand maakt een geluid

Maar je moet het voelen, schatje (Hier is iets mis)

Dus ik ga uitzoeken wat het is

En ik ga het afbreken

Joe wendde zich tot een meisje dat hem de hele nacht negeerde, leunde voorover,

en fluisterde in haar oor

De motor loopt, schatje

We hebben geen tijd voor afscheid

Ik weet dat je niet met me mee kunt gaan

Ik zie die blik in je ogen

Dus kus me snel

Omdat er geen tijd te verliezen is

Laat het licht aan

Ik kom voor je terug

Als alles is gezegd en gedaan

Ik zweer dat ik het goed ga maken

Ik breek hier vanavond uit

Ik breek hier vanavond uit

Ik breek hier vanavond uit

Ik breek hier vanavond uit

Joe boog zich naar voren en stal een snelle kus van het meisje.

Ze glimlachte en maakte een beweging

om hem te slaan, maar hij was al buiten bereik.

Hij trapte de deur open en scheurde

de donkere straten in.

Vuur in zijn bloed.

Hij wist niet precies waar hij

ging.

Alleen dat hij bewoog.

En bewegen was iets

De lichte bries tegen zijn voorhoofd betekende dat er iets aan het veranderen was.

Hij verhief zijn stem en schreeuwde tegen het stille, constante geroezemoes van de stad.

Vanuit de ramen hoog boven de straten riepen een paar bezorgde vrouwen:

hem om zijn stem zacht te houden.

Voor zijn eigen bestwil.

Voor al hun veiligheid

Ik ben zo moe van het opgeven

Ik ben het zo zat om toe te geven

Je wordt wakker en weet dat er dingen moeten veranderen

Niet weten waar te beginnen

Deze stad wil niet zeggen waar ze heen gaat

Ze wil niet vertellen waar ze is geweest

Dus ik breek hier vanavond uit...

Uitbreken

Zonder te weten waar hij heen ging, had hij zijn huis bereikt - of zijn voormalige

thuis — het huis van zijn moeder.

Ze was drie jaar geleden verdwenen.

Hij was niet terug geweest

sinds.

Zijn vader was nu al bijna tien jaar weg.

Teruglopend,

hij maakte een rechte lijn voor een kleine werkplaats, apart van het huis

De motor van zijn vader stond daar.

Een relikwie.

Een gasmotor vastgeschroefd aan een ijzeren frame.

Hij trapte de motor een paar keer in en de motor kwam brullend tot leven.

Toen hij zich omdraaide

de straat op en opende het gas — het geluid van de verbranding die de

stilte van de nachtlucht - hij kon bijna het geluid van het collectief onderscheiden

hijg uitgelaten door de buurt.

Hij kon zich raam na raam bijna voorstellen

opening boven de straatlijn.

Bang gezicht na bang gezicht leunen

in de felle gloed van de straatlantaarns.

Schuchtere stem na timide stem

hem vertellen, in koor spreken

Een koor van angst

Ooh, keer de stad niet de rug toe

Ooh, keer de stad niet de rug toe

Ooh, keer de stad niet de rug toe

Ooh, keer de stad niet de rug toe

Joe negeerde de stemmen.

Hij dacht dat hij misschien de enige was die dat niet had gedaan

keerde zijn rug toe.

Hij schopte de shifter

Bid voor alle kinderen die nog slapen (Ooh, draai je rug niet om)

de stad)

3e versnelling

Bid voor alle vaders die het zich nog herinneren

op de stad)

4e

Bid voor alle meisjes die hebben geleerd op te staan ​​(Ooh, draai je niet om)

terug in de stad)

5e

Bid voor alle jongens die zich niet overgeven

Soms wil ik gewoon rijden

Tot de straten opraken

Ik wil branden tot er is

Niets meer om over te branden

Deze stad wacht op een betere dag

Als ik terugkom, zal er een hel zijn om te betalen

Als ik de enige ben die nog overeind staat

Ik zal niet bang zijn om te vechten

Dus ik breek hier vanavond uit

Ik voel koorts opkomen

Uit de hand lopen

En ik hoor niets anders dan de statische (Niets dan de statische)

Al jaren niets meer

Maar de ruis op de radio

Als je mijn stem buiten deze muren kunt horen (Als je me kunt horen)

Als je me dit bericht vanavond kunt horen sturen

Verbreek dan de stilte, stuur een signaal terug (als je me kunt horen)

Ik kom eraan, alles wat ik nodig heb is een klein lichtje...

... als je me kunt horen

Keer de stad niet de rug toe

Als je me kunt horen

Keer de stad niet de rug toe

Verbreek dan de stilte, stuur een signaal terug

Keer de stad niet de rug toe

Verbreek dan de stilte, stuur een signaal terug

Ik kom eraan, alles wat ik nodig heb is een klein lichtje

Keer de stad niet de rug toe

Keer de stad niet de rug toe

Ik kom eraan, alles wat ik nodig heb is een klein lichtje

Als je me kunt horen

Als je me kunt horen

Als je me kunt horen

Keer de stad niet de rug toe

Winkelpuien maakten plaats voor magazijnen

Magazijnen naar verlaten fabrieken

Fabrieken naar de sloppenwijken van de stad

Hij had bijna een uur de lijn van de elektrische trein gevolgd.

The buitenranden.

Een plek waar mannen zich nu nog maar zelden waagden.

De donkere straten flikkerden onder

defecte straatlantaarns.

Weg van de machines.

Weg van de mensen die proberen

hou hem stil.

Hij zou zich vrij moeten voelen.

Dat was hij niet.

Hij voelde iets

anders.

Een behoedzaamheid.

Een aarzeling.

Joe liet het gas los.

Als de fiets van zijn vader

vertraagd tot een kruip, begreep hij dat gevoel dat hij had sinds hij had besloten

om de stad te verlaten.

Die aarzeling die hij had gevoeld, was de wetenschap dat hij was

bekeken worden.

Zag hoe hij het meisje aan de bar vaarwel kuste.

Gekeken toen hij het huis van zijn moeder verliet.

Zelfs nu bekeken ... Miles from the

hart van de stad

Een gezicht in de schaduw...

Hij stopte de motor midden op straat, zette de motor af,

en liet de standaard zakken.

Er was geen verkeer.

Geen metalen voetstappen patrouilleren

de straten.

Maar het bekende geluid van de teleschermen bereikte zelfs hier.

Joe stond naar het gezicht op het scherm te kijken.

Het brabbelde onophoudelijk,

maar zei niets

Over het geluid van het scherm heen hoorde Joe voetstappen, langzaam en weloverwogen,

echoënd vanuit de duisternis van de steeg.

Geknield legde Joe een hand neer

op straat naast hem, reikte de ander naar het mes in zijn laars.

Hij herinnerde zich de verhalen die de kinderen van de stad graag herhaalden over de...

moordenaar met rode ogen.

"Light's Monster", noemden ze het.

De voetstappen kwamen tevoorschijn

uit de duisternis van de steeg en in de ongelijke gloed van de flikkerende

straatverlichting.

Joe stond op, zijn hand verloor zijn greep op het mes

Het was een grijsharige man

Joe stond op het punt te spreken toen de oude man een vinger opstak en langs hem wees,

in de duisternis.

Joe draaide zich om en zag een enkel rood licht pulseren uit de

diepten van de steeg achter hem