Hope Rides Alone - The Protomen

Narrator: No one was left who could remember how it had

Happened,

How the world had fallen under darkness.

At least no one who would do anything.

No one who would oppose the robots.

No one who would challenge their power,

Or so Dr. Wily believed…

[There is a skyline in the distance.

A brilliant and

Bright city with building after building crowded into a

Dense and industrious center.

The city is closer now.

Rushing past the buildings to the base of one crumbling

High-rise.

The first story passes by.

The second now,

And with more speed.

There is a blur of windows and

Brick.

Eighteen… Nineteen…]

Twenty floors above the dark streets of the city, Dr.

Light lived in a run-down tenement.

An eccentric and brilliant man.

Light was a loner, a thinker, a man of ideas.

Ideas forbidden in Wily’s society.

The society for which he worked.

The society in which he lived.

The society that he would set free.

And so Light worked, far into the night, when the

Watchful eyes of Wily’s robots weren’t upon him.

He’d set his skillful hands to the task of creating a

Device to bring about a change, to create a machine to

Bring freedom, to create a man to save the world.

Twelve years Light worked and on a cold night in the

Year 200X, Protoman was born.

A perfect man, an unbeatable machine, hell-bent on

Destroying every evil standing between man and freedom,

Built for one purpose, to destroy Wily’s army of evil

Robots.

Ready, willing, prepared to fight.

[The streets, the arteries of this metropolis, run with

Bodies.

Crowding together, they flow out of the city,

Toward a superstructure east of town.

A factory.

A

Fortress.

Glancing at it the fascade resembles the face

Of a skeleton.

Smoke pours from the stacks high above

The outer wall.

The gates are open.

A figure stands in

The light before the entrance.

Perfectly still, he

Waits.

The crash of metal destroys the silence.

One by

One the Robots step forward, step into the light.]

Cutman

Gutsman

Elecman

Bombman

Fireman

Iceman

Proto

Fireman: Attack!

[The violence is surreal.

Metal against metal, the

Sound is deafening.

For most, the reaction is

Automatic.

Hands cover ears.

Mothers reach to cover

Eyes of terrified children.

The blows are quick and

Precise.

This is Protoman.

Dealing death without

Remorse, without hesitation, and still, the fight is

Unbalanced.

One against so many.

Protoman fights

Without fear of defeat, although it is inevitable.

The

Men keep their distance, straining to see every

Crushing blow through the smoke that has surrounded the

Ongoing battle.

The din stops abruptly.

Unsettingly.]

Narrator: And as the smoke cleared!

Wily rose above the countless robots remaining.

Protoman was wounded, low on energy, struggling to

Remain standing as Wily ordered the final attack.

The death of Protoman.

The crowd had gathered there to watch him fall, to

Watch their hopes destroyed.

They watched them beat him, they watched them break

Him, they watched his last defense deployed.

There was not a man among them who would let himself be

Heard.

But from the crowd, from thier collective fear, arose

These broken words:

We are the dead

We are the dead

Human Choir: What have we done?

Narrator: We are the dead

Human Choir: What will we do?

Narrator: We are the dead

Human Choir: Where will we turn?

Narrator: We are the dead

Human Choir: Is there nothing we can do?

Narrator: We are the dead

Human Choir: How did it come to this?

Narrator: We are the dead

Human Choir: How did we go so wrong?

Narrator: We are the dead

Human Choir: We are the dead

Verteller: Er was niemand meer die zich kon herinneren hoe het was

Gebeurd,

Hoe de wereld in duisternis was gevallen.

Tenminste niemand die iets zou doen.

Niemand die tegen de robots zou zijn.

Niemand die hun macht zou uitdagen,

Of dat geloofde Dr. Wily...

[Er is een skyline in de verte.

Een briljante en

Heldere stad met gebouw na gebouw vol in a

Dicht en ijverig centrum.

De stad is nu dichterbij.

Haasten langs de gebouwen naar de basis van een afbrokkelende

Hoogbouw.

Het eerste verhaal komt voorbij.

De tweede nu

En met meer snelheid.

Er is een waas van vensters en

Steen.

Achttien… Negentien…]

Twintig verdiepingen boven de donkere straten van de stad, Dr.

Light woonde in een vervallen huurkazerne.

Een excentrieke en briljante man.

Light was een eenling, een denker, een man van ideeën.

Ideeën verboden in de samenleving van Wily.

De samenleving waarvoor hij werkte.

De samenleving waarin hij leefde.

De samenleving die hij zou bevrijden.

En zo werkte het licht, tot diep in de nacht, toen de...

De waakzame ogen van Wily's robots waren niet op hem gericht.

Hij had zijn bekwame handen aan de taak gesteld om een

Apparaat om een ​​verandering teweeg te brengen, om een ​​machine te maken om

Breng vrijheid, maak een man om de wereld te redden.

Twaalf jaar Licht werkte en op een koude nacht in de

Jaar 200X, Protoman werd geboren.

Een perfecte man, een onverslaanbare machine, vastbesloten

Het vernietigen van elk kwaad dat tussen mens en vrijheid staat,

Gebouwd voor één doel, om Wily's leger van het kwaad te vernietigen

Robots.

Klaar, bereid, bereid om te vechten.

[De straten, de slagaders van deze metropool lopen met

Lichamen.

Samendrom stromen ze de stad uit,

Naar een bovenbouw ten oosten van de stad.

Een fabriek.

EEN

Vesting.

Als je ernaar kijkt, lijkt de gevel op het gezicht

Van een skelet.

Rook komt uit de stapels hoog boven

De buitenmuur.

De poorten staan ​​open.

Een figuur staat in

Het licht voor de ingang.

Volkomen stil, hij

wacht.

Het gekraak van metaal vernietigt de stilte.

een voor

Een van de robots stap naar voren, stap in het licht.]

Cutman

Gutsman

Elecman

Bombman

Brandweerman

ijsman

Proto

Brandweerman: Aanval!

[Het geweld is surrealistisch.

Metaal tegen metaal, de

Geluid is oorverdovend.

Voor de meesten is de reactie:

Automatisch.

Handen bedekken oren.

Moeders reiken om te dekken

Ogen van doodsbange kinderen.

De klappen zijn snel en

nauwkeurig.

Dit is Protoman.

Omgaan met de dood zonder

Berouw, zonder aarzeling, en toch, de strijd is

onevenwichtig.

Eén tegen zo veel.

Protoman vecht

Zonder angst voor een nederlaag, hoewel het onvermijdelijk is.

De

Mannen houden afstand en spannen zich in om alles te zien

Verpletterende klap door de rook die de heeft omringd

Lopende strijd.

Het geroezemoes stopt abrupt.

verontrustend.]

Verteller: En toen de rook optrok!

Wily rees uit boven de ontelbare robots die nog over waren.

Protoman was gewond, had weinig energie en had moeite om

Blijf staan ​​terwijl Wily de laatste aanval beval.

De dood van Protoman.

De menigte had zich daar verzameld om hem te zien vallen, om

Kijk hoe hun hoop wordt vernietigd.

Ze zagen hoe ze hem sloegen, ze zagen hoe ze braken

Hij, ze zagen hoe zijn laatste verdediging werd ingezet.

Er was geen man onder hen die zichzelf zou laten zijn

Gehoord.

Maar uit de menigte, uit hun collectieve angst, ontstond

Deze gebroken woorden:

Wij zijn de doden

Wij zijn de doden

Mensenkoor: wat hebben we gedaan?

Verteller: Wij zijn de doden

Mensenkoor: wat gaan we doen?

Verteller: Wij zijn de doden

Mensenkoor: waar gaan we naartoe?

Verteller: Wij zijn de doden

Mensenkoor: Kunnen we niets doen?

Verteller: Wij zijn de doden

Mensenkoor: Hoe is het zover gekomen?

Verteller: Wij zijn de doden

Menselijk koor: hoe is het zo fout gegaan?

Verteller: Wij zijn de doden

Mensenkoor: Wij zijn de doden