The Last of the Independent Romantics - The Night Flight Orchestra

She waited there at the edge of town

Her hair in a mess and a silken gown

We’d spent a year planning our escape

And sworn that we’d be the first to not look down, never down

She looked at me like we never had met

Her eyes were hope with a slight regret

Her hand in mine was shivering cold

But I felt her strength as she said: I won’t look down, never down

Space beyond measure

Our souls entwined, and standing on the edge

Lord, how I’d missed her

And the static of her love inside my head

I never needed those remnants of a life we left behind

But when I saw her, I knew she was approaching the divine

And as we took the leap, she locked her starry gaze with mine

And with her eyes she showed me all my dreams without a sound

As our hearts went swirling giving in to gravity

She said: Not even death will ever be the end of you and me

Ain’t it peculiar the strangest things can turn your life around

Her radiation invisible like love that comes unbound

And as we took the leap, she locked her starry gaze with mine

And with her eyes she showed me all my dreams without a sound

As our hearts went swirling giving in to gravity

She said: Not even death will ever be the end of you and I

Don’t speak, I know you’re there

The calm of your prescence, the weight of your stare

I’ve felt your suffering

Your dreams taking flight in, the absence of wings

At last we’re all alone

We’ll carry each other into the unknown

Stay close, illuminate

The part of me the dark has yet to take

Don’t you worry 'bout the future

Times like these weren’t meant to last

But I’ll cherish you forever and this moment is eternal

Just like everything must pass

Ze wachtte daar aan de rand van de stad

Haar haar in de war en een zijden jurk

We waren een jaar bezig met het plannen van onze ontsnapping

En gezworen dat we de eersten zouden zijn die niet naar beneden kijken, nooit naar beneden

Ze keek me aan alsof we elkaar nog nooit hadden ontmoet

Haar ogen waren hoop met een beetje spijt

Haar hand in de mijne rilde van de kou

Maar ik voelde haar kracht toen ze zei: ik zal niet naar beneden kijken, nooit naar beneden

Ruimte onmetelijk

Onze zielen verstrengeld, en staande op de rand

Heer, wat had ik haar gemist

En de ruis van haar liefde in mijn hoofd

Ik heb die overblijfselen van een leven dat we achterlieten nooit nodig gehad

Maar toen ik haar zag, wist ik dat ze het goddelijke naderde

En toen we de sprong waagden, sloot ze haar sterrenblik met de mijne

En met haar ogen liet ze me al mijn dromen zien zonder geluid

Terwijl ons hart kolkte terwijl we toegaven aan de zwaartekracht

Ze zei: Zelfs de dood zal nooit het einde zijn van jou en mij

Is het niet bijzonder dat de vreemdste dingen je leven kunnen veranderen?

Haar uitstraling onzichtbaar als liefde die ongebonden komt

En toen we de sprong waagden, sloot ze haar sterrenblik met de mijne

En met haar ogen liet ze me al mijn dromen zien zonder geluid

Terwijl ons hart kolkte terwijl we toegaven aan de zwaartekracht

Ze zei: Zelfs de dood zal nooit het einde zijn van jou en ik

Niet spreken, ik weet dat je er bent

De rust van je aanwezigheid, het gewicht van je blik

Ik heb je lijden gevoeld

Je dromen vliegen naar binnen, de afwezigheid van vleugels

Eindelijk zijn we helemaal alleen

We zullen elkaar het onbekende in dragen

Blijf dichtbij, verlicht

Het deel van mij dat het duister nog moet nemen

Maak je geen zorgen over de toekomst

Tijden als deze waren niet bedoeld om te duren

Maar ik zal je voor altijd koesteren en dit moment is eeuwig

Net zoals alles voorbij moet gaan