Derwentwater's Farewell - The Corries

Farewell to pleasant Dilston

My father’s ancient seat

A stranger must now call thee his

Which gars my heart to greet;

Farewell each friendly well known face

My heart has held so dear

My tenants now must leave their lands

Or hold their lives in fear

No more along the banks of Tyne

I’ll rove in autumn grey

No more I’ll hear at early dawn

The lav’rocks wake the day;

And who shall deck the hawthorn bower

Where my fond children strayed?

And who, when spring shall bid it flower

Shall sit beneath the shade?

And fare thee well, George Collingwood

Since fate has put us down

If thou and I have lost our lives

Our King has lost his crown;

But when the head that wears the crown

Shall be laid low like mine

Some honest hearts may then lament

For Radcliffe’s fallen line

Farewell, farewell, my lady dear

Ill, ill, thou councell’dst me

I never more may see the babe

That smiles at your knee;

Then fare ye well brave Widdrington

And Foster ever true;

Dear Shaftsbury and Errington

Receive my last adieu

And fare thee well my bonny grey steed

That carried me aye so free

I wish I’d been asleep in my bed

Last time I mounted thee;

The warning bell now bids me cease

My trouble’s nearly oer

Yon sun that rises from the sea

Shall rise on me no more

And when the head that wears a crown

Shall be laid low like mine

Some honest hearts may then lament

For Radcliffe’s fallen line

Farewell to pleasant Dilston hall

My father’s ancient seat

A stranger now must call thee his

Which gars my heart to greet

Afscheid van aangename Dilston

De oude stoel van mijn vader

Een vreemdeling moet u nu de zijne noemen

Wat mijn hart doet om te begroeten;

Vaarwel elk vriendelijk bekend gezicht

Mijn hart is zo dierbaar geweest

Mijn huurders moeten nu hun land verlaten

Of hun leven in angst houden

Niet meer langs de oevers van Tyne

Ik dwaal rond in herfstgrijs

Ik hoor niet meer bij het vroege ochtendgloren

De lavarotsen ontwaken de dag;

En wie zal het meidoornprieel dekken?

Waar zijn mijn dierbare kinderen verdwaald?

En wie, wanneer de lente het zal bieden?

Zal onder de schaduw zitten?

En het ga je goed, George Collingwood

Sinds het lot ons heeft neergeslagen

Als jij en ik ons ​​leven hebben verloren

Onze koning heeft zijn kroon verloren;

Maar wanneer het hoofd dat de kroon draagt

Zal laag worden gelegd zoals de mijne

Sommige oprechte harten kunnen dan jammeren

Voor de gevallen lijn van Radcliffe

Vaarwel, vaarwel, mijn lieve vrouw

Ziek, ziek, je raadt me aan

Ik zal de schat misschien nooit meer zien

Dat lacht om je knie;

Dan gaat het goed, dappere Widdrington

En Foster altijd waar;

Beste Shaftsbury en Errington

Ontvang mijn laatste adieu

En het ga je goed, mijn mooie grijze ros

Dat droeg me zo vrij

Ik wou dat ik in mijn bed had geslapen

De laatste keer dat ik je beklom;

De waarschuwingsbel zegt me nu te stoppen

Mijn probleem is bijna opgelost

Yon zon die opkomt uit de zee

Zal niet meer op me afkomen

En wanneer het hoofd dat een kroon draagt

Zal laag worden gelegd zoals de mijne

Sommige oprechte harten kunnen dan jammeren

Voor de gevallen lijn van Radcliffe

Afscheid van de aangename Dilston-zaal

De oude stoel van mijn vader

Een vreemdeling moet je nu de zijne noemen

Wat mijn hart doet om te begroeten