Dark Lochnagar - The Corries

Away ye grey landscapes, ye gardens o' roses

In you let the minions of luxury rove

And restore me the rocks where the snowflake reposes

If still they are sacred to freedom and love

Brave Caledonia, dear are thy mountains

Round their white summits though elements war

Though cataracts roar 'stead of smooth-flowing fountains

I sigh for the valley o' dark Lochnagar

Ah!

there my young footsteps in infancy wandered

My cap was the bonnet, my cloak was the plaid

On chieftains departed my memory lingered

As daily I strayed through the pine-covered glade

I sought not my home till the day’s dying glory

Gave place to the rays o' the bright polar star

My fancy was cheered by the bold martial story

As told by the sons o' dark Lochnagar

Years have rolled on, Lochnagar, since I left you

Years must roll on ere I see you again

Though Nature of verdure and flowers bereft you

Yet still art thou dearer than Albion’s plain

England!

thy beauties are tame and domestic

To one who has roved on the mountains afar

Oh for the crags that are wild and majestic

The steep frowning glories o' wild Lochnagar

Brave Caledonia, dear are thy mountains

I sigh for the valley o' dark Lochnagar

Ill-starred now the brave, did no vision foreboding

Tell you that fate had forsaken our cause?

Yet were you destined to die at Culloden

Though victory crowned not your fall with applause

Yet were you happy in death’s earthly slumber

To sleep wi' your clan in the caves of Braemar

The pibroch resounds to the piper’s loud number

Your deeds to the echoes of wild Lochnagar

Brave Caledonia, dear are thy mountains

I sigh for the valley o' dark Lochnagar

Weg gij grijze landschappen, gij tuinen o' rozen

In je laat de minions van luxe rondzwerven

En herstel mij de rotsen waar de sneeuwvlok rust

Als ze nog steeds heilig zijn voor vrijheid en liefde

Dapper Caledonia, dierbaar zijn uw bergen

Rond hun witte toppen hoewel elementen oorlog

Hoewel staar brullen 'in plaats van soepel stromende fonteinen'

Ik zucht naar de vallei van donkere Lochnagar

Ah!

daar dwaalden mijn jonge voetstappen in de kinderschoenen

Mijn pet was de motorkap, mijn mantel was de plaid

Aan hoofdmannen zijn mijn herinneringen blijven hangen

Zoals dagelijks dwaalde ik door de met pijnbomen bedekte open plek

Ik zocht mijn huis niet tot de dag van de laatste glorie

Gaf plaats voor de stralen van de heldere poolster

Mijn fantasie werd opgevrolijkt door het gedurfde krijgsverhaal

Zoals verteld door de zonen van donkere Lochnagar

Jaren zijn verstreken, Lochnagar, sinds ik je verliet

Jaren moeten voorbijgaan voordat ik je weer zie

Hoewel de natuur van groen en bloemen je berooft

Toch ben je nog steeds dierbaarder dan de vlakte van Albion

Engeland!

uw schoonheden zijn tam en huiselijk

Aan iemand die ver door de bergen heeft gezworven

Oh voor de rotsen die wild en majestueus zijn

De steile fronsende glorie van wilde Lochnagar

Dapper Caledonia, dierbaar zijn uw bergen

Ik zucht naar de vallei van donkere Lochnagar

Slechte ster nu de dapperen, had geen visioen onheilspellend

Je vertellen dat het lot onze zaak in de steek had gelaten?

Maar was je voorbestemd om te sterven in Culloden?

Hoewel de overwinning je val niet bekroonde met applaus

Maar was je gelukkig in de aardse slaap van de dood?

Om met je clan te slapen in de grotten van Braemar

De pibroch weerklinkt op het luide nummer van de doedelzakspeler

Uw daden naar de echo's van het wilde Lochnagar

Dapper Caledonia, dierbaar zijn uw bergen

Ik zucht naar de vallei van donkere Lochnagar