Nostalgia - The Burning Hell

the compact disc was the wave of the future,

i had my first kiss and i liked it ok.

april and i slow-danced to the cocktail soundtrack

and kokomo is still my favourite song to this day

remember when john stamos played the drums in the beach boys?

that’s the kind of thing that happened back then: musicians guested on sitcoms

and actors made albums.

the late eighties was a fantastic time to be ten.

and one night i was watching the lost boys with a girl who i liked and her

friends

and when the vampires attacked the hippies on the beach

she said she had a crush on kiefer sutherland.

and so for a while i wanted to be a vampire —

a vampire like kiefer, not like the guy who played max.

but my favourite scene was tim cappello at the boardwalk when he played that

shirtless solo on his golden sax.

in retrospect it all seems spectacular.

and i’d love to go back but i broke my flux capacitor.

and i tell ya,

it’s just nostalgia.

it’s as vague as a disease like fibromyalgia.

but instead of unexplained pain, it’s unexplained pleasure, buried deep in your

brain, like pirate treasure.

i know there’s lots that i’m forgetting.

but i choose to remember the music and the heavy petting.

i think there was some heartbreak and some humiliation, which i guess is a part

of a well-rounded education

god knows it wasn’t all rainbows and puppy dogs back then, around the time the

eighties waited for the nineties to begin.

but what good is an imagination if you can’t pretend?

because after all it’ll

never be that good again.

de compact disc was de golf van de toekomst,

ik had mijn eerste kus en ik vond het goed.

april en ik dansten langzaam op de soundtrack van de cocktail

en kokomo is tot op de dag van vandaag nog steeds mijn favoriete nummer

weet je nog toen John Stamos de drums speelde bij de strandjongens?

dat is wat er toen gebeurde: muzikanten te gast op sitcoms

en acteurs maakten albums.

eind jaren tachtig was een fantastische tijd om tien te zijn.

en op een avond keek ik naar de verloren jongens met een meisje dat ik leuk vond en haar

vrienden

en toen de vampiers de hippies op het strand aanvielen

ze zei dat ze verliefd was op Kiefer Sutherland.

en dus wilde ik een tijdje vampier zijn —

een vampier zoals kiefer, niet zoals de man die max.

maar mijn favoriete scène was tim capello op de promenade toen hij dat speelde

shirtloze solo op zijn gouden sax.

achteraf lijkt het allemaal spectaculair.

en ik zou graag teruggaan, maar ik heb mijn fluxcondensator gebroken.

en ik zeg je,

het is gewoon nostalgie.

het is zo vaag als een ziekte zoals fibromyalgie.

maar in plaats van onverklaarbare pijn, is het onverklaarbaar genot, diep begraven in je

hersenen, als piratenschat.

ik weet dat er veel is dat ik vergeet.

maar ik kies ervoor om de muziek en het zware aaien te onthouden.

ik denk dat er wat liefdesverdriet en wat vernedering was, wat volgens mij een onderdeel is

van een goed afgeronde opleiding

god weet dat het toen niet allemaal regenbogen en puppyhonden waren, rond de tijd dat de

jaren tachtig wachtten tot de jaren negentig begonnen.

maar wat heb je aan een verbeelding als je niet kunt doen alsof?

want het zal tenslotte

nooit meer zo goed zijn.