Annabel - Sylvie Vartan

Un grand seau d’eau claire

Tirait sur ton bras

Tu l’a laisséfaire

Quand il te murmura

Annabel

Tes mains sont si fragiles

Tu courbes le dos

Annabel

C’est encore loin la ville

Annabel

Laisse-moi porter ton seau

A l’ombre d’un chêne

Quand il s’arrêta

Pour reprendre haleine

Il te dit tout bas

Annabel

Dans ta robe légère

Annabel

Ton corps est si beau

Annabel

Couchons nous sur la terre

Annabel

Laisse-moi boire de ton eau

Dans les bras de l’homme

C’est ainsi que tu

Tu croquas la pomme

Et laissa ta vertu

Annabel

Tes doigts sont si fragiles

Annabel

Ton corps est si beau

Annabel

C’est encore loin la ville

Annabel

Prends garde aux porteurs de seau

Een grote emmer schoon water

Aan je arm getrokken

je laat het

Toen hij tegen je fluisterde

annabel

Je handen zijn zo kwetsbaar

Je buigt je rug

annabel

Het is nog een lange weg naar de stad

annabel

laat me je emmer dragen

In de schaduw van een eikenboom

Toen hij stopte

Om op adem te komen

Hij fluistert tegen je

annabel

In je lichte jurk

annabel

Je lichaam is zo mooi

annabel

Laten we op de grond gaan liggen

annabel

laat me je water drinken

In de armen van de mens

Dit is hoe je

Je hebt in de appel gebeten

En verliet je deugd

annabel

Je vingers zijn zo kwetsbaar

annabel

Je lichaam is zo mooi

annabel

Het is nog een lange weg naar de stad

annabel

Pas op voor de emmerdragers