Nicolas - Sylvie Vartan

Non ce n’est rien qu’une chanson qui revient quelquefois

Rien qu’un sourire, en souvenir d’un garçon d’autrefois

Quand mes jours sont gris

Qu’il neige sur ma vie, il revient dans ma mémoire

Au lycée Français un soir il m’attendait

Il souriait Nicolas

Nicolas, Nicolas, ma première larme ne fût que pour toi

On était, des enfants, notre peine valait bien celle des grands

Nicolas, Nicolas, c'était de l’amour, on ne le savait pas

C’est la vie, qui nous prend

Qui nous emmène où elle veut et où elle va

Un homme enfant, aux yeux trop grands, sur un quai, qui pleurait

Il a neigé, beaucoup depuis, sur là bas, sur Paris

Et il ne sait rien, de moi et de ma vie

Ce que je fais, qui je suis

Il ne connaît pas, l’autre Maritza, il garde la vraie là-bas

Nicolas, Nicolas mon premier chagrin s’appelle comme toi

Je savais, que jamais, je ne reviendrai ici auprès de toi

Nicolas, Nicolas c'était de l’amour, on ne le savait pas

C’est le temps, qui s’en va

Qui invente toutes nos peines et nos joies

Nicolas, Nicolas, ma première larme ne fût que pour toi

On était des enfants, notre peine valait bien celle des grands

Nicolas, Nicolas, c'était de l’amour, on ne le savait pas

C’est la vie qui nous prend

Qui nous emmène où elle veut et où elle va

Nicolas, Nicolas…

Nee, het is gewoon een liedje dat soms opkomt

Gewoon een glimlach, denkend aan een jongen van weleer

Als mijn dagen grijs zijn

Laat het sneeuwen op mijn leven, het komt terug in mijn herinnering

Op een avond stond hij op het Lycée Français op me te wachten

Hij lachte Nicholas

Nicolas, Nicolas, mijn eerste traan was alleen voor jou

We waren, kinderen, onze pijn was die van de volwassenen zeker waard

Nicolas, Nicolas, het was liefde, we wisten het niet

Het is het leven, dat neemt ons mee

Wie brengt ons waar ze wil en waar ze heen gaat

Een jongensachtige man, te grote ogen, op een steiger, huilend

Het heeft veel gesneeuwd sinds, daar, boven Parijs

En hij weet niets, over mij en mijn leven

Wat ik doe, wie ik ben

Hij weet het niet, de andere Maritza, hij houdt de echte daar

Nicolas, Nicolas mijn eerste verdriet heet zoals jij

Ik wist dat ik hier nooit meer bij jou zou komen

Nicolas, Nicolas het was liefde, we wisten het niet

Het is tijd om weg te gaan

Die al onze zorgen en onze vreugden uitvindt?

Nicolas, Nicolas, mijn eerste traan was alleen voor jou

We waren kinderen, onze pijn was die van de volwassenen zeker waard

Nicolas, Nicolas, het was liefde, we wisten het niet

Het is het leven dat ons neemt

Wie brengt ons waar ze wil en waar ze heen gaat

Nicolaas, Nicolaas...