La Maritza - Sylvie Vartan

La Maritza c’est ma rivière

Comme la Seine est la tienne

Mais il n’y a que mon père

Maintenant qui s’en souvienne

Quelquefois

De mes dix premières années

Il ne me reste plus rien

Pas la plus pauvre poupée

Plus rien qu’un petit refrain

D’autrefois:

La la la la…

Tous les oiseaux de ma rivière

Nous chantaient la liberté

Moi je ne comprenais guère

Mais mon père, lui, savait

Ecouter

Quand l’horizon s’est fait trop noir

Tous les oiseaux sont partis

Sur les chemins de l’espoir

Et nous on les a suivis

A Paris

De mes dix premières années

Il ne reste plus rien… rien

Et pourtant les yeux fermés

Moi j’entends mon père chanter

Ce refrain:

La la la la

De Maritza is mijn rivier

Omdat de Seine van jou is

Maar er is alleen mijn vader

Wie herinnert het zich nu nog?

Soms

Van mijn eerste tien jaar

ik heb niets meer over

Niet de armste pop

Niets meer dan een klein refrein

voorheen:

La la la la…

Alle vogels in mijn rivier

We zongen van vrijheid

Ik begreep het nauwelijks

Maar mijn vader wist

Luisteren

Toen de horizon te donker werd

Alle vogels zijn weg

Op de paden van hoop

En we volgden hen

In Parijs

Van mijn eerste tien jaar

Er is niets meer...niets

En toch met mijn ogen dicht

Ik hoor mijn vader zingen

Dit refrein:

La la la la