Y yo sin saberlo - Syla

El día que este viejo y ya no sea el mismo, ten paciencia y compréndeme

Cuando derrame comida sobre mi camisa y olvide como atarme los zapatos,

recuerda las horas que pase enseñándote a hacer las mismas cosas

Cuando el tiempo es tu pariente más cercano

Cuando solo una canción te devolverá el pasado

Ojos cansados, mirada perdida, estampida de anhelos

Cuando ya no reconozcas a ese extraño en el espejo

Cuando quieras hablar, cuando nadie te escuche

Inútil cuando te peines, cuando te duches

Dirás: «Qué tristes, qué solos se quedan los viejos»

«Qué tristes, qué solos se quedan los viejos»

Cuando descubras que nada es eterno

Y se te quiten hasta las ganas

Y se te pudran hasta las canas

Tu piel y la gravedad, de casa al médico

Famélico por dialogar, histérico de soledad

Regalando consejos de los que serían

Esos locos borrachos de sabiduría

Pero qué tristes, qué solos se quedan los viejos

Qué tristes, qué solos se quedan los viejos

Tus pasos cortos cuando te fallen las piernas

Extenderás el brazo buscando una mano tierna

Querrás hacerlo todo y no darás abasto

Has tocado fondo amigo ya eres un trasto, viejo, un mueble

Cuando ya no les conmueves

Mirarás el reloj esperando a que llegue

Pero qué tristes, que solos, los años, los meses

Que triste dolor el olor de cipreses

Con esta soledad, mil cosas que contar

Las horas se me van, nadie quiere escuchar

Miro a mi alrededor y pienso, asimilo

Que llega mi fin, que llega mi fin

Cuando pierdan el respeto a los surcos de tus arrugas

Cuando te sientas torpe, ojalá que no estorbes

Cuando olvides el sexo, lujos, excesos

Cuando ya no signifiques, supliques los besos

Mentes débiles ya sin interés

Cuando ya no opines, serás el invisible afecto

Pero qué tristes, que solos se quedan los viejos

Qué tristes, que solos se quedan los viejos

Cuando te lleve la pena esperando visita

No te asomes a la puerta, ellos no te necesitan

Hijos, nietos, sobrinos, amigos

Cuando te aprendas de memoria la foto de la mesita

Padres, abuelos, tíos, vecinos

Aquellos que te querían, todos se han ido

Mujeres, hombres, fechas, nombres

Y tú que aún existes buscando motivos

Cuando tu felicidad sea el recuerdo

No estarás viejo, estarás muerto

Cuando tu voz no suene serás una imagen

Tu piel el polvo de la vespa del garaje

Cuando, cuando… cuando ya no haya cuando

Cuando llegue el momento dirás:

«Qué tristes, qué solos»

«Qué tristes, qué solos»

«Qué tristes, qué solos y yo sin saberlo»

Con esta soledad, mil cosas que contar

Las horas se me van, nadie quiere escuchar

Miro a mi alrededor y pienso, asimilo

Que llega mi fin, que llega mi fin

Pienso, asimilo que llega mi fin, que llega mi fin

De dag dat ik oud ben en niet meer dezelfde, wees geduldig en begrijp me

Als ik eten mors op mijn overhemd en vergeet hoe ik mijn veters moet strikken,

denk aan de uren die ik heb besteed om je te leren hoe je dezelfde dingen moet doen

Wanneer tijd je naaste verwant is

Wanneer alleen een liedje je terugbrengt naar het verleden

Vermoeide ogen, verloren blik, stormloop van verlangen

Wanneer je die vreemde in de spiegel niet meer herkent

Als je wilt praten, als niemand luistert

Nutteloos als je je haar kamt, als je doucht

Je zult zeggen: "Wat verdrietig, hoe eenzaam zijn de ouderen achtergelaten"

"Wat verdrietig, hoe eenzaam blijven de ouderen achter"

Wanneer je ontdekt dat niets eeuwig is

En zelfs het verlangen wordt weggenomen

En je grijze haar rot

Je huid en de zwaartekracht, van thuis naar de dokter

Hongerig naar dialoog, hysterisch van eenzaamheid

Advies weggeven van degenen die dat zouden zijn

Die gekken dronken van wijsheid

Maar hoe verdrietig, hoe alleen blijven de ouden achter

Hoe verdrietig, hoe alleen de ouden zijn achtergelaten

Je korte passen als je benen het begeven

Je zult uitreiken naar een tedere hand

Je zult alles willen doen en je zult het niet aankunnen

Je hebt een dieptepunt bereikt vriend, je bent al een stuk rommel, oud, een meubelstuk

Wanneer u ze niet meer verplaatst

Je zult naar de klok kijken die wacht tot deze arriveert

Maar hoe verdrietig, hoe eenzaam, de jaren, de maanden

Wat een trieste pijn de geur van cipressen

Met deze eenzaamheid, duizend dingen te vertellen

De uren gaan voorbij, niemand wil luisteren

Ik kijk om me heen en denk, neem in me op

Dat mijn einde komt, mijn einde komt

Wanneer ze het respect voor de groeven van je rimpels verliezen

Als je je onhandig voelt, hoop ik dat je niet in de weg loopt

Wanneer je seks, luxe, excessen vergeet

Als je niet langer meent, smeek je om kusjes

Zwakke geesten al zonder interesse

Als je geen mening meer hebt, ben je de onzichtbare genegenheid

Maar wat triest, dat de ouderen met rust gelaten worden

Wat triest, dat de ouderen met rust gelaten worden

Wanneer het je waard is om op een bezoek te wachten

Kijk niet naar de deur, ze hebben je niet nodig

Kinderen, kleinkinderen, neefjes, vrienden

Wanneer u de foto van de tafel onthoudt

Ouders, grootouders, ooms, buren

Degenen die van je hielden, ze zijn allemaal weg

Vrouwen, mannen, data, namen

En je bestaat nog steeds op zoek naar redenen

Wanneer je geluk de herinnering is

Je wordt niet oud, je wordt dood

Als je stem niet klinkt, ben je een beeld

Je huid het stof van de garagescooter

Wanneer, wanneer... wanneer er geen wanneer meer is

Als de tijd daar is, zul je zeggen:

"Wat verdrietig, hoe eenzaam"

"Wat verdrietig, hoe eenzaam"

«Hoe verdrietig, hoe alleen en ik zonder het te weten»

Met deze eenzaamheid, duizend dingen te vertellen

De uren gaan voorbij, niemand wil luisteren

Ik kijk om me heen en denk, neem in me op

Dat mijn einde komt, mijn einde komt

Ik denk, ik assimileer dat mijn einde komt, mijn einde komt eraan