Варадеро - ST1M

Припев:

Забери меня с этих с улиц

Я больше не хочу так жить

Забери меня с этих с улиц

Я так устал от зла и лжи

Автоответчик переполнен, так же как и почта

Сегодня облачно — это всё, что я знаю точно

В плеере Дакотины «Спички» который час подряд

И даже мысли о Кубе не особо бодрят

Я устремляю взгляд на юг, но вижу небоскрёбы,

А проездной в метро — это всё, на что я наскрёб бы И там, где раньше было небо, теперь асфальт

Кому-то Варадеро, кому-то Москва

Счастье так близко и так далеко

Либо маршировать по трупам, либо слыть дохляком

Жить тайком или дышать полной грудью — выбирай свой рай,

Но знай, что иногда даже пай-псы переходят на лай

Припев.

Я давно смотрю на мир не через призму розовых очков

И ощущенье, будто эту жизнь снимал Хичкок

Я и так в этих бетонных джунглях взаперти

Вам только осталось мне дышать запретить

Я без пяти минут деталь в огромной госмашине

И мою душу почти всю уже распотрошили

Нервы ни к чёрту, и план Б перечёркнут

Может, я и чокнутый, но это точно ни при чём тут

Вдыхаю городскую пыль, а слышу шум прибоя

Меня уносит то ли градус, то ли быстрый «Боинг»

Падать на осколки своих снов больней вдвойне

Я давно должен быть самым умным, если истина в вине

Припев.

В жизни как в музыке: то чёрные, то белые клавиши

Только тейк один, и если что не так — не исправишься

Кто-то ставится по-жесткому, кто-то ставит спектакли

Многогранность мира удивительна, не так ли?

Мне так лень быть частью серой толпы

И я за берега Кубы многое отдал бы Там на небе только и говорят, что о море

Я бы заключил пари, да боюсь проспорю

Среди людей слишком много людишек,

Но совесть то кричит, то шепчет, и то громче, то тише

И я пытаюсь в окнах серых хрущёвок найти свою судьбу

Больше нет сил терпеть этот сумбур

Припев.

Refrein:

Haal me van deze straten af

Ik wil zo niet meer leven

Haal me van deze straten af

Ik ben zo moe van het kwaad en de leugens

De autoresponder is vol, net als de mail

Het is bewolkt vandaag, dat is alles wat ik zeker weet

In de speler van Dakotina "Wedstrijden" voor een uur op rij

En zelfs de gedachte aan Cuba is niet bepaald stimulerend

Ik kijk naar het zuiden, maar ik zie wolkenkrabbers,

En een metropas is alles waar ik naar kan schrapen En waar vroeger lucht was, is nu asfalt

Iemand Varadero, iemand Moskou

Geluk is zo dichtbij en zo ver weg

Ofwel marcheren over lijken of bekend staan ​​als een dode man

Leef in het geheim of adem diep - kies je paradijs,

Maar weet dat zelfs pi-honden soms gaan blaffen

Refrein.

Ik kijk al heel lang naar de wereld niet door het prisma van een roze bril

En het gevoel dat dit leven is gefilmd door Hitchcock

Ik zit al opgesloten in deze betonnen jungle

Je moet me gewoon verbieden te ademen

Ik ben een onderdeel van een enorme staatsauto zonder vijf minuten

En bijna mijn hele ziel is al gestript

Zenuwen naar de hel, en plan B is doorgestreept

Misschien ben ik gek, maar het heeft er absoluut niets mee te maken

Ik adem stadsstof in en ik hoor het geluid van de branding

Een diploma of een snelle Boeing brengt me weg

Op de fragmenten van je dromen vallen is dubbel pijnlijk

Ik had al lang de slimste moeten zijn als de waarheid in wijn zit

Refrein.

In het leven, zoals in muziek: nu zwarte, nu witte toetsen

Slechts één take, en als er iets misgaat, repareer je het niet

Iemand wordt op een stoere manier geënsceneerd, iemand geeft optredens

De veelzijdigheid van de wereld is verbazingwekkend, nietwaar?

Ik ben te lui om deel uit te maken van de grijze massa

En ik zou veel geven voor de kust van Cuba, daar in de lucht zeggen ze dat alleen over de zee

Ik zou wedden, maar ik ben bang dat ik wed

Er zijn te veel mensen onder de mensen

Maar het geweten schreeuwt nu, dan fluistert, en dan luider, dan stiller

En ik probeer mijn lot te vinden in de ramen van grijze Chroesjtsjov

Geen kracht meer om deze verwarring te doorstaan

Refrein.