Окна - ST1M

Мы от рождения до смерти – заложники своих мечт

Знаем, как жить другим, но себя не можем предостеречь

Ошибки учат, только почему-то учат не тому

И всё сильней давит несправедливой участи хомут

Дети спальных районов, где серый – любимый цвет

Не потому что сами выбрали, просто других тут нет

Некогда строить планы, жить бы хоть по-людски

Взять бы судьбу раскрасить, да выкинули эскиз

Средь бетонных коробок, в своих тонем пороках

Нам бы хоть каплю счастья, мы разве просим о многом?

Только бы в окнах свет не гас, то что разбили склеим

Этот район особенный, небо над ним яснее

И пусть счастливый билет вытянет далеко не каждый

Всем нам солнце заслоняет частокол многоэтажек

Но пройдя через все эти передряги и шторм

Важно остаться человеком, несмотря ни на что

Ты наша Надежда –

В окнах свет!

Ты не погаснешь?

Надеюсь нет!

Я словно мальчишка,

Столько лет

Смотрю в эти окна,

В эти окна.

Окна высоток маяком в темноте горят

И здесь всегда уместней вызвать;

не надеть наряд

Будни бесцельно конвоируют нас вплоть до титров

И каждый ощущает здесь всю эту боль тактильно

Как тут узлы эти распутать, что судьба вяжет?

Если ошибки правда учат – каждый шрам важен

Только вот жить когда, если всё это черновик?

Видимо найти ответы нам выпала честь самим

Улица – кому-то эшафот, кому-то постамент

Всё это видел сотни раз, как будто постарел

То на седьмое небо, то лицом в асфальт.

Качели.

Тут предают, этому даже не предав значения

Извлекать уроки или гробить свои шансы

Сам решай, какого выбора здесь стоило б держаться

Но пройдя через все эти передряги и шторм

Важно остаться человеком, несмотря ни на что

Van geboorte tot dood zijn we de gijzelaars van onze dromen

We weten hoe we voor anderen moeten leven, maar we kunnen onszelf niet waarschuwen

Fouten leren, alleen om de een of andere reden leren ze de verkeerde dingen

En meer en meer verplettert het oneerlijke lot van de kraag

Slaapzaal kinderen waar grijs hun favoriete kleur is

Niet omdat ze ervoor kozen, het is gewoon dat er hier geen anderen zijn.

Geen tijd om plannen te maken, om tenminste als mens te leven

Om het lot te kleuren, maar gooide een schets weg

Tussen de betonnen dozen, in hun zinkende ondeugden

We zouden op zijn minst een druppel geluk hebben, vragen we echt veel?

Als alleen het licht in de ramen niet uit zou gaan, dan lijmen we wat we hebben gebroken

Dit gebied is bijzonder, de lucht erboven is helderder

En laat niet iedereen een gelukskaartje trekken

Voor ons allemaal verduistert de zon de palissade van hoogbouw

Maar na al deze moeite en storm

Het is belangrijk om mens te blijven, wat er ook gebeurt

Jij bent onze hoop

Er is licht in de ramen!

Schakel je niet uit?

Ik hoop het niet!

Ik ben als een jongen

zoveel jaren

Ik kijk in deze ramen

in deze ramen.

De ramen van hoogbouw branden als een baken in het donker

En hier is het altijd beter om te bellen;

draag geen outfit

Doordeweeks begeleiden ons doelloos naar de aftiteling

En iedereen hier voelt al deze pijn tactiel

Hoe kun je deze knopen ontrafelen, welk lot breit?

Als fouten echt leren - elk litteken is belangrijk

Alleen hier om te leven wanneer, als dit allemaal een ontwerp is?

Blijkbaar waren we vereerd om zelf de antwoorden te vinden

De straat is een steiger voor iemand, een voetstuk voor iemand

Ik heb dit alles honderden keren gezien, alsof ik oud was geworden

Nu naar de zevende hemel, dan gezicht het asfalt in.

Schommel.

Hier verraden ze, zonder zelfs maar de betekenis te verraden

Leer lessen of verpest je kansen

Bepaal zelf welke keuze het waard is om hier vast te houden

Maar na al deze moeite en storm

Het is belangrijk om mens te blijven, wat er ook gebeurt