Не под этим небом (feat. Макс Лоренс) - ST1M

25-ая зима толкает с обрыва,

В легких пьянящий дым, в стакане ароматы Крыма.

Ни декораций, ни грима, лишь я и моя роль,

Как-то резко жизнь перестала быть игрой.

Эти бессонные ночи на обшарпанной кухне

Идеальный мир, который утром рухнет.

Я узнаю себя все меньше в отражении окон

На небе было б меньше звезд, если бы я помог им.

Мне абсолютно все равно, как поступили вы бы

В этой жизни возможно все, пока не сделан выбор.

Но выбор сделан, поздно пенять на парашют

Я и сам уже не знаю, чем я правда дорожу.

Порой кажется, что судьба столкнула нас нарочно

И все бы ничего, но наше будущее в прошлом.

«Они жили долго и счастливо» — это про нас,

Но не под этим небом и не в этот раз.

Припев:

Пусть эта ночь бесконечным огнем,

Тихо сгорит дотла, тихо сгорит дотла.

И твои слезы потушат ее,

А я разрушу сам все, что ты не смогла.

Судьба дала мне слишком много повторных попыток

Избегать воспоминаний не значит, что все забыто.

Любовь странная штука, в ней чем проще, тем сложней,

Я могу быть счастлив с кем угодно, но хочу лишь с ней.

Нам слишком тесно в этом небе вдвоем,

Я знаю, кто ты, видел крылья, мы своих не выдаем.

Просыпаться или нет, теперь решать только тебе,

Я в этом не советчик тебе, хоть убей.

Искренность не всегда с правдой за одно,

Чувства порой вынуждают нас лгать любой ценой.

И я пообещал бы, что не подведу, но

В небесной канцелярии сценарий пишут находу.

Рассвет опять застанет нежность врасплох,

Мы притворялись как умели, но это нас не спасло.

«Они жили долго и счастливо» — это про нас,

Но не под этим небом и не в этот раз.

Припев:

Пусть эта ночь бесконечным огнем,

Тихо сгорит дотла, тихо сгорит дотла.

И твои слезы потушат ее,

А я разрушу сам все, что ты не смогла.

25e winter duwt van de klif,

Bedwelmende rook in de longen, aroma's van de Krim in het glas.

Geen decor, geen make-up, alleen ik en mijn rol,

Op de een of andere manier is het leven geen spel meer.

Die slapeloze nachten in een armoedige keuken

Een ideale wereld die morgenochtend instort.

Ik herken mezelf steeds minder in de weerspiegeling van de ramen

Er zouden minder sterren aan de hemel zijn als ik ze zou helpen.

Het kan me niet schelen wat je zou doen

Alles is mogelijk in dit leven totdat er een keuze is gemaakt.

Maar de keuze is gemaakt, het is te laat om de parachute de schuld te geven

Ik weet zelf niet wat ik echt waardeer.

Soms lijkt het erop dat het lot ons expres bij elkaar heeft geduwd

En alles zou goed komen, maar onze toekomst ligt in het verleden.

"Ze leefden nog lang en gelukkig" - dit gaat over ons,

Maar niet onder deze hemel en deze keer niet.

Refrein:

Moge deze nacht een eindeloos vuur zijn

Brand stilletjes tot de grond toe, brand stilletjes tot de grond toe.

En je tranen zullen het doven,

En ikzelf zal alles vernietigen wat jij niet kon.

Het lot gaf me te veel pogingen

Herinneringen vermijden betekent niet dat alles vergeten is.

Liefde is iets vreemds, hoe eenvoudiger het is, hoe moeilijker het is,

Ik kan met iedereen gelukkig zijn, maar ik wil alleen met haar.

We zijn te druk in deze lucht samen,

Ik weet wie je bent, ik zag de vleugels, we geven de onze niet weg.

Wakker worden of niet, nu is het aan jou,

Ik ben niet je adviseur hierin, voor het leven van mij.

Oprechtheid is niet altijd hetzelfde met waarheid,

Gevoelens dwingen ons soms tot elke prijs te liegen.

En ik zou beloven dat ik je niet in de steek zou laten, maar

In het hemelse kantoor wordt ter plekke het script geschreven.

De dageraad zal opnieuw tederheid verrassen,

We deden zo goed als we konden, maar dit heeft ons niet gered.

"Ze leefden nog lang en gelukkig" - dit gaat over ons,

Maar niet onder deze hemel en deze keer niet.

Refrein:

Moge deze nacht een eindeloos vuur zijn

Brand stilletjes tot de grond toe, brand stilletjes tot de grond toe.

En je tranen zullen het doven,

En ikzelf zal alles vernietigen wat jij niet kon.