Мечта - ST1M

Я снова в океане своих слёз на дне.

И мне бы позабыть уже всерьез о ней.

Из этой параллельной бы бежать Вселенной,

Но всё верно.

О нас написать сотни книг и столько же снять кинолент можно.

Тридцать один, но так много событии будто бы я сотню лет прожил.

То чем дорожу легко пересчитать на пальцах одной руки.

Если судьба не в то русло направила, то я давно лёг на дно реки.

Ошибался так часто, но всегда как-то везло.

Может поэтому жизнь приучилась меня вечно брать на излом.

Нет, я не жалуюсь — грубо бы было, просто опять слишком круто накрыло.

Я сам под своими ногами же корни искав раскопал этот грунта обрыва.

Теперь прыгать только может внизу, там не так уж скверно.

Может об этом как раз и мечтают все те, кто так гордо летают сверху?

Успех того не стоит.

Себя потерять куда больнее забвения,

И даже все деньги мира в конце пути уж точно рай не заменят.

Но да, все мы с годами лишь учимся правильно расставлять приоритеты.

У всего есть цена, к сожалению, но главное разве ведь это?

Нас когда-то не станет, но наши поступки оставят тут след,

Чтобы воспоминаниями к тем, кто любил нас однажды вернуться во сне.

Я снова в океане своих слёз на дне.

И мне бы позабыть уже всерьез о ней.

Из этой параллельной бы бежать Вселенной,

Но всё верно.

Жизнь безумная гонка, в которой мечта как заветная цель.

Кто на что ставил на старте без разницы все результаты заметны в конце.

Где б найти панацею от всех этих вечных терзаний души?

Я порой не пойму, ради чего я в это ввязаться решил!

Нет вершин, что покорить нельзя.

Но где такие, что б себя потом корить не зря?

Сколько бы правды не было во мною сказанных словах —

Большинство из вас о ней держу пари и не зрят.

Кто я такой, чтоб выносить вердикты?

Тут присяжных нет и каждый сам судья себе.

В этой бесконечной череде событий

У судьбы есть маяки, но она часто гасит их.

Все порой проще чем кажется, только от этого жить не легче.

Остановиться бы, переосмыслить все, но об этом тут не может быть и речи.

И я опять со всех ног бегу, хоть назначения пункт и не ясен.

Сколько градаций бы серого я на мальберт не добавил, но будни не скрасить.

Руки связаны полной свободой, а я все мечтаю о крыльях.

Мое солнце у берега Фиджи опять тены зданий закрыли.

Нас когда-то не станет, но наши поступки оставят тут след

Чтобы воспоминаниями к тем, кто любил нас однажды вернуться во сне!

Я снова в океане своих слёз на дне.

И мне бы позабыть уже всерьез о ней.

Из этой параллельной бы бежать Вселенной,

Но всё верно.

Ik ben weer in de oceaan van mijn tranen op de bodem.

En ik zou haar serieus vergeten.

Vanuit dit parallelle universum zou lopen,

Maar het is in orde.

Er kunnen honderden boeken over ons worden geschreven en er kunnen evenveel films worden gemaakt.

Eenendertig, maar zoveel gebeurtenissen alsof ik honderd jaar had geleefd.

Wat ik waardeer, is gemakkelijk op de vingers van één hand te tellen.

Als het lot me in de verkeerde richting stuurde, dan lag ik lang geleden op de bodem van de rivier.

Ik maakte zo vaak fouten, maar op de een of andere manier had ik altijd geluk.

Misschien heeft het leven daarom geleerd om me voor altijd een pauze te gunnen.

Nee, ik klaag niet - het zou onbeleefd zijn, het is gewoon dat het weer te hard toeslaat.

Zelf heb ik, onder mijn voeten, op zoek naar wortels, deze rotsbodem opgegraven.

Nu kan hij alleen nog maar onderaan springen, daar is het niet zo erg.

Misschien is dit waar al diegenen van dromen die zo trots van boven vliegen?

Succes is het niet waard.

Jezelf verliezen is veel pijnlijker dan vergeten,

En zelfs al het geld van de wereld aan het einde van de reis zal het paradijs zeker niet vervangen.

Maar ja, door de jaren heen leren we allemaal gewoon om de juiste prioriteiten te stellen.

Alles heeft helaas een prijs, maar is dat echt het belangrijkste?

Op een dag zullen we weg zijn, maar onze acties zullen hier een spoor achterlaten,

Zodat de herinneringen van degenen die van ons hielden op een dag terugkeren in een droom.

Ik ben weer in de oceaan van mijn tranen op de bodem.

En ik zou haar serieus vergeten.

Vanuit dit parallelle universum zou lopen,

Maar het is in orde.

Het leven is een gekke race, waarin de droom als een gekoesterd doel is.

Wie in het begin op wat wedt zonder verschil, alle resultaten zijn aan het einde merkbaar.

Waar zou men een wondermiddel vinden voor al deze eeuwige kwellingen van de ziel?

Soms begrijp ik niet waarom ik besloot hieraan mee te doen!

Er zijn geen toppen die niet kunnen worden overwonnen.

Maar waar zijn degenen die zichzelf later niet tevergeefs zouden verwijten?

Hoeveel waarheid er ook zit in de woorden die ik zei -

De meesten van jullie wedden erover en zien het niet.

Wie ben ik om te oordelen?

Er zijn geen jury's en iedereen is zijn eigen rechter.

In deze eindeloze reeks evenementen

Het lot heeft bakens, maar het dooft ze vaak.

Alles is soms eenvoudiger dan het lijkt, maar dit maakt het leven er niet gemakkelijker op.

Ik zou stoppen, alles heroverwegen, maar dit is hier niet aan de orde.

En weer ren ik zo hard als ik kan, ook al is de bestemming niet duidelijk.

Hoeveel grijstinten ik ook aan mijn schildersezel toevoeg, ik kan het dagelijkse leven niet opfleuren.

Mijn handen zijn in volledige vrijheid gebonden en ik blijf dromen van vleugels.

Mijn zon bij de kust van Fiji werd weer geblokkeerd door de schaduwen van de gebouwen.

Op een dag zullen we dat niet zijn, maar onze acties zullen hier een stempel drukken

Zodat de herinneringen van degenen die van ons hielden op een dag terugkeren in een droom!

Ik ben weer in de oceaan van mijn tranen op de bodem.

En ik zou haar serieus vergeten.

Vanuit dit parallelle universum zou lopen,

Maar het is in orde.