Лабиринт (feat. Элена Бон-Бон) - ST1M

Из магнитолы ритмы солнечной Кубы

Мало-помалу и этот день тоже сходит на убыль

И я плыву в усталом транспортном потоке по Садовому

Всё как обычно.

Но тем не менее здорово

Улицы утопают в сумерках, словно в кофе

Знаешь, в такие моменты всё абсолютно пофиг

Этот монотонный гул за окном салона

Музыка для тех, кто мегаполисом не избалован

Город включает фонари

Можешь считать меня больным, но он так с нами говорит

Небо цвета аквамарин и миллионы сверхновых над нами

Одна и та же ночь, но каждый раз другой орнамент

Твои глаза как продолжение этих созвездий

Порой любить на расстоянии даже интересней

Чувства непредсказуемы, но я верю лишь им

Давай дождемся рассвета и всё решим

Припев:

Набери мой номер, набери

Мне больше ничего не надо

Этот город словно лабиринт

И ты должен быть рядом

Ты где-то там в окнах этих новостроек

И даже моросящий дождь вряд ли меня расстроит

Я по-своему воспринимаю знаки судьбы

Глупо бы было свою приземленность сваливать на быт

Ночь окончательно размыла границы бульваров

Дежавю.

Мне кажется, со мной уже это бывало

Бледный свет луны отражается в лужах

И я разрезаю фарами этот космос снаружи

Мой телефон вне зоны зоны действия сети

Надеюсь, автоответчик тебя не сильно смутил

Мне нужно многое обдумать и взвесить все за и против,

А остальная суета меня мало заботит

Я верю в абсолют, случайностей не бывает

Лучше сменить маршрут, если видимость нулевая

Чувства непредсказуемы, но я верю лишь им

Давай дождемся рассвета и всё решим

Припев.

Uit de radiobandrecorder de ritmes van het zonnige Cuba

Beetje bij beetje neemt deze dag ook af

En ik zweef in het vermoeide verkeer langs Sadovoye

Alles is zoals gewoonlijk.

Maar nog steeds geweldig

De straten verdrinken in de schemering als koffie

Weet je, op zulke momenten is alles absoluut niet belangrijk

Dit eentonige gerommel buiten het cabineraam

Muziek voor wie niet verwend wordt door de metropool

De stad doet de lichten aan

Je kunt me als ziek beschouwen, maar hij praat zo tegen ons

Aquamarijnhemel en miljoenen supernova's boven ons

Dezelfde nacht, maar elke keer een ander ornament

Je ogen zijn als een verlengstuk van deze sterrenbeelden

Soms is liefhebben op afstand nog interessanter

Gevoelens zijn onvoorspelbaar, maar ik geloof ze alleen

Laten we wachten op de dageraad en alles beslissen

Refrein:

Kies mijn nummer, bel

Ik heb niets anders nodig

Deze stad is als een doolhof

En je zou daar moeten zijn

Je bent ergens in de ramen van deze nieuwe gebouwen

En zelfs motregen zal me waarschijnlijk niet van streek maken

Ik neem de tekenen van het lot op mijn eigen manier waar

Het zou dom zijn om je aardsheid te wijten aan het dagelijks leven

De nacht vervaagde eindelijk de grenzen van de boulevards

Déjà vu.

Ik denk dat het me al eens is overkomen

Het bleke licht van de maan wordt weerspiegeld in de plassen

En ik heb deze ruimte buiten gesneden met koplampen

Mijn telefoon heeft geen netwerkbereik

Ik hoop dat het antwoordapparaat u niet te veel in verwarring heeft gebracht.

Ik heb veel om over na te denken en de voor- en nadelen af ​​te wegen,

En de rest van de ophef stoort me niet veel

Ik geloof in het absolute, er zijn geen ongelukken

Het is beter om de route te wijzigen als het zicht nul is

Gevoelens zijn onvoorspelbaar, maar ik geloof ze alleen

Laten we wachten op de dageraad en alles beslissen

Refrein.