The Left Side - Shearwater

A pretty one-eyed girl

From the state of Maine

Can’t see the church:

It’s on the left side of her brain

But it’s clothed in browning leaves

And it wants to take her in

And there’s a Parson’s robe inside

That wants to feel her skin

And the sleeves of warm, black cloth

Are hungry for her wrists

And the first page of the Holy Book

Is hungry for her kiss

And she’ll go home

On the right hand of the interstate

And the church upon

The hill it will sit in crumbling leaves

And it will wait for her

Wait to be together

But she won’t want it, ever

It’s like a dream I had:

This girl I went to see

(And I can’t sing her name

She might be listening to me)

In a room of missing tiles

We felt ourselves entwine

And she bit my tongue

And shouted as I crawled into her mind

It was full of singing mouths

And apples in the air

A soft, warm little room

That was surrounded by her hair

And, alone, when we awoke

We stretched our legs and spoke

To the people we were sleeping with

In voices not our own

In the cool of our beds

With the words just dissipating

In the open air ahead

And this other world just waiting

Until we’re dead

Een vrij eenogige meid

Van de staat Maine

Kan de kerk niet zien:

Het zit aan de linkerkant van haar brein

Maar het is gehuld in bruin wordende bladeren

En het wil haar opnemen

En er zit een Parsons mantel in

Die haar huid wil voelen

En de mouwen van warme, zwarte stof

Zijn hongerig naar haar polsen

En de eerste pagina van het Heilige Boek

Heeft honger naar haar kus

En ze gaat naar huis

Aan de rechterkant van de snelweg

En de kerk op

De heuvel waarop hij zal zitten in afbrokkelende bladeren

En het zal op haar wachten

Wacht om samen te zijn

Maar ze zal het niet willen, ooit

Het is als een droom die ik had:

Dit meisje waar ik naar toe ging

(En ik kan haar naam niet zingen

Misschien luistert ze naar mij)

In een kamer met ontbrekende tegels

We voelden ons verstrengeld

En ze beet in mijn tong

En schreeuwde terwijl ik in haar gedachten kroop

Het was vol zingende monden

En appels in de lucht

Een zacht, warm kamertje

Dat was omgeven door haar haar

En, alleen, toen we wakker werden

We strekken onze benen en spraken

Aan de mensen met wie we sliepen

Met stemmen die niet van onszelf zijn

In de koelte van onze bedden

Met de woorden die gewoon verdwijnen

In de open lucht vooruit

En deze andere wereld wacht gewoon

Tot we dood zijn