Home Life - Shearwater

When you were a child,

you were a tomboy.

And your mother laughed at the serious way

that you looked at her.

And from your window at night

there were the star’s little fires

and the armory lights.

You were tracing the lines

of a globe with your fingers:

Cool rivers, white wastes,

desert shores, and the forest green.

And a limitless life,

in the breath of each tide.

And the bright mountain rising.

Now the boys are away,

and such kicks they are having;

Slashing away at this forest’s walls

with their bitter knives.

Sparks bloom in their eyes

and they never look tired.

Will they never look tired?

On cliffs that tower from the rising seas

their bonfires glow

where a tiger lies.

And, cleaning their weapons,

they laugh at his useless

claws, and all:

It is a beautiful night

to be born to this life.

And grind his every bone to powder!

Do you remember?

Do you remember?

She carried you down to the edge

of the dark river and said:

Though the water is wide,

you will never grow tired.

You are bound to your life

like a mother and child.

You will cling to your life

like a suckering vine.

And like the rest of your kind

you will increase, and increase,

past all of our dreaming.

Horse without rider.

Lungs without breathing.

Day without light.

Song without singing.

A song…

Wanneer je een kind was,

je was een tomboy.

En je moeder lachte op de serieuze manier

dat je naar haar keek.

En 's nachts vanuit je raam

daar waren de kleine vuurtjes van de ster

en de wapenkamerlichten.

Je volgde de lijnen

van een wereldbol met je vingers:

Koele rivieren, witte woestenijen,

woestijnkusten en het bosgroen.

En een grenzeloos leven,

in de adem van elk getij.

En de heldere berg stijgt.

Nu zijn de jongens weg,

en zulke kicks hebben ze;

Wegsnijden tegen de muren van dit bos

met hun bittere messen.

Vonken bloeien in hun ogen

en ze zien er nooit moe uit.

Zullen ze er nooit moe uitzien?

Op kliffen die oprijzen uit de stijgende zeeën

hun vreugdevuren gloeien

waar een tijger ligt.

En, hun wapens schoonmakend,

ze lachen om zijn nutteloze

klauwen, en al:

Het is een mooie nacht

om in dit leven geboren te worden.

En vermaal zijn botten tot poeder!

Weet je nog?

Weet je nog?

Ze droeg je naar de rand

van de donkere rivier en zei:

Hoewel het water breed is,

je zult nooit moe worden.

Je bent gebonden aan je leven

als een moeder en kind.

Je zult je vastklampen aan je leven

als een zuigende wijnstok.

En net als de rest van jouw soort

je zult toenemen, en toenemen,

voorbij al onze dromen.

Paard zonder ruiter.

Longen zonder ademen.

Dag zonder licht.

Lied zonder te zingen.

Een lied…