Whaz' Zat ? - Shawn Phillips

Lightning slaying shadows

In the tremors of the night

While he creeps among the alleys

Bringing fear before the fright

She sleeps in tattered trousers

In the ballroom’s decadence

Moaning gently of her dreaming

By escorted precedence

Antiquated babblings

From a constant stream of thought

Sensitively wringing out

The rags that he has caught

Patting yet her bulging belly

She so slowly cries a smile

In anticipated suffering

Of her slowly growing child

He is speeding in a vacuum

Going nowhere, but, of course

He might believe in discipline

Of a bloody kind of sort

Naturally a state of race

A never changing spate of hate

While everything in some weird way

Does manage to relate

To her it doesn’t matter more

Its chasms have been leapt

And she leans upon the skepticism

Of her chosen fate

Stand tall, you spittle-smattered son of man

Stand up, you hear them say

To slap you down and kick your teeth

And smile across the bay

Irrelevant eloquent pleading

Wasn’t what she did this year

She passed it by and told a lie

And shed a crystal tear

For him to see, from valley’s edge

From plateaus in the sand

And yet he has beshit himself

For being just a man

A bragging crowing sort of twit

A cast-off shade of pink

Who’s brought himself and all the rest

Unto the very brink

Yet that magic urge

Continues on and plays continuum

A song of pleasure and of pain

Until that will be done

Bliksem dodende schaduwen

In de trillingen van de nacht

Terwijl hij door de steegjes kruipt

Angst voor schrik brengen

Ze slaapt in een gescheurde broek

In de decadentie van de balzaal

Zachtjes kreunen van haar dromen

Op begeleide voorrang

Ouderwets gebrabbel

Vanuit een constante stroom van gedachten

Gevoelig uitwringen

De vodden die hij heeft gevangen

Klopt maar op haar uitpuilende buik

Ze huilt zo langzaam een ​​glimlach

In verwacht lijden

Van haar langzaam groeiende kind

Hij rijdt in een vacuüm

Nergens heen, maar natuurlijk

Hij gelooft misschien in discipline

Van een bloedige soort

Natuurlijk een staat van ras

Een nooit veranderende golf van haat

Terwijl alles op een rare manier

Lukt het om te relateren

Voor haar maakt het niet meer uit

Zijn afgronden zijn overbrugd

En ze leunt op de scepsis

Van haar gekozen lot

Sta rechtop, jij bespuugde mensenzoon

Sta op, hoor je ze zeggen

Om je neer te slaan en tegen je tanden te schoppen

En lach over de baai

Irrelevante welsprekende smeekbede

Was niet wat ze dit jaar deed

Ze passeerde het en vertelde een leugen

En een kristallen traan vergieten

Voor hem om te zien, vanaf de rand van de vallei

Van plateaus in het zand

En toch heeft hij zichzelf beledigd

Omdat je gewoon een man bent

Een soort van opscheppende kraai

Een afgedankte roze tint

Wie heeft zichzelf en de rest meegebracht

Tot aan de rand

Toch die magische drang

Gaat door en speelt continuüm

Een lied van plezier en pijn

Totdat dat is gebeurd