Carovane - Sergio Cammariere

E' fatta!

E così presto

Rammento l’armatura

Su cui si stende il tuo vermiglio manto

Caduto al suolo nella brulicante arsura

Di mille paleontologi in disparte

Si fanno largo in mezzo alle alte mura

Uomini e donne atterriti dalla sorte

Pagano il prezzo che Libertà li accolse

Ombre nel vuoto della nomenclatura

Strisciano il fondo tra serpenti ubriachi

Occhi di madreperla e cuori infranti

Restano feriti dall’usura

Di un cielo di volatili ondeggiante

Per questo e per mutevoli sentieri

Cadono le stelle degli amanti

A ricordar' che dove tutto sembra vero

E' solo un sogno a cui si affrettano distanti

Le carovane cariche d’oblio

Lo spirito recando in altrettanti

Luoghi dove indomìto è il desìo

E la campana suona un’ora avanti

Chi può tra queste oasi di rimpianto

Dice il suo verso e giura devozione

Colui che ascolta si ferma o torna indietro

Ma non c'è niente di nuovo che si oppone

Tra me e questi lamenti di sciamani

Restano lì come impaurite oppure assorte

Le maschere dai cuori riluttanti

E i carri degli Achei pronti alla morte

Stazioni e treni sono i mesi e gli anni

Si fermano e ripartono ogni ora

Lasciando dietro a sé solo il ricordo

Di un impossibile rincorsa che avvalora

La tesi di cui qui trasformo in canto

Il segno che rimane e non consola

La mela da cui Eva staccò il morso

E più mi perdo e più mi riconosco

Het is klaar!

En zo snel

Ik herinner me het harnas

Waarop je vermiljoenen mantel zich verspreidt

Op de grond gevallen in de krioelende hitte

Van duizend paleontologen aan de zijlijn

Ze banen zich een weg door de hoge muren

Mannen en vrouwen doodsbang voor het lot

Ze betalen de prijs die Liberty hen heeft geaccepteerd

Schaduwen in de leegte van nomenclatuur

Ze kruipen over de bodem tussen dronken slangen

Parelmoeren ogen en gebroken harten

Ze zijn gewond door woeker

Van een hemel van wuivende vogels

Hiervoor en voor het veranderen van paden

De sterren van geliefden vallen

Om te onthouden dat waar alles waar lijkt

Het is maar een droom waar ze zich van haasten

De karavanen beladen met vergetelheid

De geest die zoveel mogelijk binnenhaalt

Plekken waar verlangen ontembaar is

En de bel gaat een uur vooruit

Wie kan tussen deze oases van spijt?

Hij zegt zijn vers en zweert toewijding

De luisteraar stopt of keert terug

Maar er is niets nieuws dat tegen is

Tussen mij en dit gekreun van sjamanen

Ze blijven daar alsof ze bang of geabsorbeerd zijn

De maskers met aarzelende harten

En de strijdwagens van de Grieken klaar om te sterven

Stations en treinen zijn de maanden en de jaren

Ze stoppen en vertrekken elk uur

Laat alleen de herinnering achter

Van een onmogelijke aanloop die valideert

De scriptie waarvan ik hier een lied maak

Het teken dat blijft en niet troost

De appel waarvan Eva de hap nam

En hoe meer ik mezelf verlies, hoe meer ik mezelf herken