Dalla Pace Del Mare Lontano - Sergio Cammariere

Dalla pace del mare lontano

Fino alle verdi e trasparenti onde

Dove il silenzio non ha più richiamo

E tutto si confonde

Dalle lagune grigie e nere

Dal faticare senza riposo

Dalla sete alla fame allo spavento

Al più segreto tormento

Avemmo padri avemmo madri

Fratelli amici e conoscenti

Ed imparammo a dare un nome nuovo

Ai nostri sentimenti

E così un giorno a camminare

Su questa terra sotto a un sole avaro

Per un amore che sembrava dolce e E si é scoperto amaro

Ma è solo un’eco nel vento

Nel vento che mi risponde

Venga la pace dal mare lontano

Venga il silenzio dalle onde

E in mezzo al mare c'è un punto lontano

Così lontano dalle case e dal porto

Dove la voce delle cose più care

E' soltanto un ricordo

Ma da quel punto in poi

Non si distingue più

La linea d’ombra confonde

Ricordi e persone nel vento

Avemmo padri avemmo madri

Fratelli amici e conoscenti

Ed imparammo a dara un nome nuovo

Ai nostri sentimenti

E così un giorno a camminare

Sopra la terra sotto al sole avaro

Per un amore che sembrava dolce

E si é scoperto amaro

Ma è solo un’eco nel vento

Nel vento che mi risponde

Venga la pace dal mare lontano

Venga il silenzio dalle onde

Ma è solo un’eco nel vento

Nel vento che mi risponde

Venga la pace dal mare lontano

Venga il silenzio dalle onde.

Van de rust van de verre zee

Tot de groene en transparante golven

Waar stilte geen aantrekkingskracht meer heeft

En alles raakt in de war

Van de grijze en zwarte lagunes

Van zwoegen zonder rust

Van dorst naar honger naar angst

Tot de meest geheime kwelling

We hadden vaders, we hadden moeders

Broer vrienden en kennissen

En we leerden het een nieuwe naam te geven

Naar onze gevoelens

En zo op een dag te lopen

Op deze aarde onder een gierige zon

Voor een liefde die zoet leek en E bitter bleek te zijn

Maar het is slechts een echo in de wind

In de wind die mij antwoordt

Vrede komt uit de verre zee

Laat stilte komen van de golven

En in het midden van de zee is er een punt in de verte

Zo ver van de huizen en de haven

Waar de stem van de liefste dingen

Het is slechts een herinnering

Maar vanaf dat moment

Het valt niet meer op

De schaduwlijn is verwarrend

Herinneringen en mensen in de wind

We hadden vaders, we hadden moeders

Broer vrienden en kennissen

En we leerden het een nieuwe naam te geven

Naar onze gevoelens

En zo op een dag te lopen

Boven de aarde onder de gierige zon

Voor een liefde die zoet leek

En het bleek bitter

Maar het is slechts een echo in de wind

In de wind die mij antwoordt

Vrede komt uit de verre zee

Laat stilte komen van de golven

Maar het is slechts een echo in de wind

In de wind die mij antwoordt

Vrede komt uit de verre zee

Laat stilte komen van de golven.