Застольная - Сергей Любавин

Конь мой конь, ты мой конь,

С гривой розовой — взовьёшься только тронь.

Жизнь моя — пыль дорог

С аристанских старых кирзовых сапог.

Я пойду в старый дом,

В дом в котором вечно пляшут и поют.

Соберу за столом

Всех друзей своих хороших соберу.

За Ростов и за Дон

Мы подымим, а потом опять нальём.

За судьбу казака

Чтобы водка, а не жизнь была горька.

Ой наливай,

Будем петь покуда сердцу снится май.

Ой будем пить,

За здоровье чтоб ещё нам жить да жить

Ой ты пуля моя

Ты ещё не била молодую грудь.

Ты девчонку мою

Не буди дозволь ей на груди уснуть,

А я рубаху, свою

Белоснежную надену для тебя

По над яром сойду

Het paard is mijn paard, jij bent mijn paard,

Met roze manen - raak het gewoon aan.

Mijn leven is wegstof

Van oude Aristan dekzeil laarzen.

Ik ga naar het oude huis,

Naar het huis waar ze altijd dansen en zingen.

Ik verzamel aan tafel

Ik zal al mijn goede vrienden verzamelen.

Voor Rostov en voor Don

We zullen verhogen, en dan opnieuw gieten.

Voor het lot van de Kozak

Zodat wodka, niet het leven, bitter is.

Oh giet het

We zullen zingen zolang het hart van mei droomt.

Oh laten we drinken

Voor de gezondheid zodat we nog kunnen leven en leven

Oh jij bent mijn kogel

Je hebt nog geen jonge borsten geraakt.

Je bent mijn meisje

Laat haar niet op haar borst slapen,

En ik heb mijn shirt aan

Draag wit voor jou

Ik zal over het ravijn afdalen