Мама - Сергей Любавин

Как я хочу нить времени порвать,

Чтобы услышать снова голос и обнять,

Прильнуть к тебе, как в детстве, боль души унять,

И не стыдясь слезы, о всем тебе сказать.

Как нелегко мне было, как был долог путь,

Как в трудный час мне не хватало твоих рук,

Твоей улыбки, твоих самых нежных глаз.

Прости мне, мама, я не всё сумел сказать!

Твоих волос коснулась седина.

Но нет и дня, чтоб не просил я небеса

В святой молитве у мерцающей свечи:

«Господь, храни её!

Прости меня, прости»

Твоих волос коснулась седина.

Как долго рядом, рядом, мама, нет тебя!

В своих молитвах не устану повторять,

Как я люблю тебя, как буду я скучать…

Как я хочу нить времени порвать,

Чтоб ты пришла, и мне смогла сказать,

Прижав к своей груди так нежно и любя:

«Благословен твой путь, я прожила не зря!»

Как был не прав я, только время не вернуть.

Как на руках твоих мне хочется уснуть!

В глазах уставших одобрения искать,

Прости мне, мама, я не все сумел сказать!

Hoe ik de draad van de tijd wil doorbreken,

Om de stem weer te horen en te knuffelen,

Klamp je vast, zoals in de kindertijd, om de pijn van de ziel te verlichten,

En schaam je niet voor tranen, vertel je alles.

Hoe moeilijk het voor mij was, hoe lang de weg was,

Zoals in een moeilijk uur heb ik je handen gemist,

Je glimlach, je meest tedere ogen.

Vergeef me, mam, ik heb niet alles kunnen zeggen!

Je haar is aangeraakt door grijze haren.

Maar er is geen dag dat ik de hemel niet vraag

In een heilig gebed bij een flikkerende kaars:

'God red haar!

Vergeef me, vergeef me"

Je haar is aangeraakt door grijze haren.

Hoe lang ben je nog niet dichtbij, dichtbij, moeder!

In mijn gebeden zal ik niet moe worden van het herhalen,

Wat hou ik van je, wat zal ik je missen...

Hoe ik de draad van de tijd wil doorbreken,

Zodat je komt en het me kunt vertellen

Zo zacht en liefdevol tegen je borst drukken:

"Zegen je pad, ik heb niet tevergeefs geleefd!"

Hoe fout ik was, alleen tijd kan niet worden geretourneerd.

Wat wil ik in je armen slapen!

Zoek goedkeuring in de vermoeide ogen,

Vergeef me, moeder, ik heb niet alles kunnen zeggen!