Кабак (Памяти Есенина) - Сергей Любавин

Я опять напьюсь отравы горькой

И проснусь в объятьях тишины.

За кабацкой деревянной стойкой

Незаметно пролетают дни.

Никогда не суждено мне боле

По утру бежать босым к реке…

Только часто снится это поле

Клевера, застывшее в руке.

Русь кабацкая ночами снится,

Вышки лагерей пасет конвой.

И девчонка — стройная березка

Из запретки машет мне листвой.

Из запретки машет мне листвой.

Ты прости, что променял свободу,

Променял с Афгана ордена,

И свою жизнь — крапленую колоду

На стакан крепленого вина.

Жизнь прошла, закрылись карусели,

Время золотую вяжет нить.

Я б сумел тебя, Сергей Есенин,

Не в стихах, так в петле заменить.

Не в стихах, так в петле.

Ik zal weer bitter vergif drinken

En ik zal wakker worden in de armen van stilte.

Achter de houten bar

De dagen gaan onopgemerkt voorbij.

Ik ben nooit voorbestemd voor meer

Ren 's morgens op blote voeten naar de rivier...

Alleen dit veld droomt vaak

Klaver bevroren in de hand.

Taverne Rusland droomt 's nachts,

De torens van de kampen worden begraasd door een konvooi.

En het meisje is een slanke berk

Vanuit het verbod zwaait hij met bladeren naar mij.

Vanuit het verbod zwaait hij met bladeren naar mij.

Vergeef me voor het veranderen van vrijheid

Gewijzigde orders uit Afghanistan,

En je leven - een gemarkeerd dek

Voor een glas versterkte wijn.

Het leven is voorbij, de carrousels zijn gesloten,

De tijd breit een gouden draad.

Ik zou je hebben gemanaged, Sergei Yesenin,

Niet in vers, dus in de loop om te vervangen.

Niet in coupletten, maar in een loop.