Cennet Bekçisi - Sehabe

Beni düşlerime gömün, gülüşlerimdeki solmuş papatya falımla

Seviyor, sevmiyor artık ne önemi var

Umut denen yalancı karanlıktan siyah

Her yer karanlık, herkes yabancı

Zamanı durdurun dönmesin bu dünya

İçimde büyük bir sızı kalbi sıkıştırır

Nefes almak can yakar canımdan ayrı

Tadım tuzum bir damla yok, yarım kaldım

Yanaklarım kurur mu, diner mi bu yağmur?

Kader gözüme bağlamış gökkuşağını

Siyahlarda ıslanan körebe oyunu benim

Meleğim inanmak istemem söyle nerdesin?

(-Öhö öhö)

Demek hayat bu kadar basit

Kader, kısmet yazılan çekilir tamam dedik nasip

«Ama olmuyor be» demekle olmuyor

Susmak bile asil değil tüm cevaplar sefil

Sabır selamet ayrı gayrı sen ve ben gibi

Ölüm yalnızlık kokan karanlık bir zifir

Göz göletlerimde can bulurken nilüfer

Karlar yağar ölüm soğuk ve ben küçük bir kardelen

Anlatamaz cümleler.

Hali bitap herif ben

Ayaz vurursa yalnızlığa üşümez mi kardelen

Uğurlamakta karanfiller bir meleği

Susmak eylemsizliğimin en büyük eylemi

Hüzün kokuyor tertemiz, el kol bağlı çaresiz

Gözlerimden gitmiyor, kirpiklerimi sardı sis

Tanınamayacak kadar yıkık, dağılmış haldeyim

Sormadılar «kimsiniz?»

Zaten ben bir kimsesiz

Begraaf me in mijn dromen, met mijn vervaagde madeliefje in mijn glimlach

Hij houdt van, hij houdt niet van, wat maakt het nog uit?

Zwart van de valse duisternis genaamd hoop

Het is overal donker, iedereen is een vreemdeling

Stop de tijd, laat deze wereld niet draaien

Een grote pijn in mij knijpt in het hart

Het doet pijn om buiten mijn ziel te ademen

Er is geen druppel van mijn smaakzout, ik ben halverwege klaar

Worden mijn wangen droog of gaat deze regen weg?

Het lot heeft de regenboog aan mijn ogen gebonden

Ik ben het blinde spel dat in het zwart dompelt

Mijn engel, ik wil het niet geloven, vertel me waar ben je?

(-Hoest hoest)

Dus het leven is zo simpel

Het lot, het lot, wat is geschreven zal worden genomen, we zeiden ok

Het gebeurt niet door te zeggen "Maar het gebeurt niet"

Zelfs stilte is niet nobel, alle antwoorden zijn ellendig

Geduld, vrede, zoals jij en ik

De dood is een donkere toonhoogte die ruikt naar eenzaamheid

Terwijl mijn ogen tot leven komen in mijn vijvers, de lotus

Het sneeuwt, de dood is koud en ik ben een klein sneeuwklokje

Onverklaarbare zinnen.

Ik ben nog steeds uitgeput

Als de vorst toeslaat, zou het sneeuwklokje dan niet koud zijn tot eenzaamheid?

Anjers nemen afscheid van een engel

Stilte is de grootste daad van mijn passiviteit

Het ruikt naar verdriet, schoon, handen vastgebonden, hulpeloos

Het gaat niet weg uit mijn ogen, de mist bedekte mijn wimpers

Ik ben onherkenbaar gebroken

Ze vroegen niet "wie ben jij?"

Ik ben sowieso een dakloze