Thanathan und Athanasia (Neu-Interpretation) - Samsas Traum

Hört, hört, die Nacht schreit um ihr Leben

Weil Thanathan vom Himmel fiel

Nach Sterblichkeit zu streben

Sie zu küssen war sein erstes Ziel

Heut' wird er sie entführen

In das Licht der Casiopaia

Ihre Unschuld dort berühren…

So spricht Thanathan zu Athanasia

Sein Lächeln strahlt so sonderbar:

«Dein Glanz erwärmt mein Innerstes

Dein Feuer läßt mich frieren

Was hinter Deinen Augen liegt

Es wundert mich zu Tode!

Der Tau an Deinen Lippen soll die meinigen verzieren!

«Und durch das Dunkel hallt es:

Vernunft ist nichts!

Gefühl ist alles!

«Sternschnuppen glimmen lauter jetzt

Und spinnen reibungsvoll ein Netz

Von der Sonne Flammenspitzen her zu mir:

Ich sehe Gott in Dir!

In Deinen Schoß will ich die Tränen sähen

Die unentwegt nach Innen liefen!

Kometen will ich weinen

Regen in des Kosmos Tiefen!

"

Die Wahrheit!

Schrei' sie heraus, Du Tor!

Nimm' Deinem Herz die Last!

Und klag' sie so in der Nacht Ohr

Daß deren Schwärze sanft erblaßt:

Der ist ein Narr, der sie nicht stößt

Sie zärtlich in die Tiefe reißt

Und ihr, auch wenn es Furcht einflößt

Einheit von Herz und Seel' beweist!

«Den Engeln möchte ich Flügel stehlen

Um den schnellsten Weg zu Dir zu wählen!

Ein Traum, von dem Du wissen solltest…

Ich kenne Dein Zittern, ich kenne Dein Bangen

Ich sage es nochmals, ich möchte Dich fangen…

Und finde nichts, daß Du nicht fallen wolltest!

Springe, Athanasia, springe herab

Zertrampele meine Liebe für den Tod!

Küsse bis zum Rand mich voller Leben

Und schneid' endlich das Wort mir ab!

Festgeredet steh' ich hier in Not

Es fällt mir nichts mehr ein, was meine Stimme bringt zum Beben!

Der Tag zu hell, die Nacht zu kalt

Der Weg war weit, erhöre mich bald!

"

Länger als zu lange mußte Thanathan noch warten

Er brachte Athanasia die allerschönsten Gaben

Doch wollt' sie weder hören noch sich an seinem Blicke laben!

Er malmte sich das Hirn und materte sich zum Erbrechen!

Thanathan erstarrte und sein Blut tranken die Raben

Selbst der Anblick seines Todes woll’t die Liebe nicht bestechen!

An Athanasias Ängsten mußte Thanathan zerbrechen

Und an seinen bleichen Knochen nagen nunmehr nur noch Ratten!

In Wirklichkeit jedoch ist Thanathan niemals gestorben

Und sie, sie hat ihn stets geliebt, die ganze lange Zeit

Zu seinem kalkulierten Glück ging Thanathan zu weit

Denn egal wie groß das Leiden war, Gott ist auf seinen Seiten

Zwar war er für ein solches Spiel zuvor niemals bereit

Doch Märchen sind für Menschen da, uns Träume zu bereiten

Und Träume sind zum Leben da, die Wahrheit sie begleiten:

So hat er bis zum Letzten Athanasias Gunst erworben

Thanathan und Athanasia, ihr Lächeln strahlt so sonderbar…

Hoor, hoor, de nacht schreeuwt om zijn leven

Omdat thanathan uit de lucht viel

Om te streven naar sterfelijkheid

Haar kussen was zijn eerste doel

Vandaag zal hij haar ontvoeren

In het licht van Casiopaia

Daar je onschuld aanraken...

Zo spreekt Thanathan tot Athanasia

Zijn glimlach straalt zo vreemd:

"Je uitstraling verwarmt mijn hart

Jouw vuur laat me bevriezen

Wat zit er achter je ogen

Het verbaast me tot de dood!

De dauw op jouw lippen zal de mijne sieren!

"En door de duisternis weergalmt:

Reden is niets!

gevoel is alles!

"Vallende sterren gloeien nu luider

En weef een web met wrijving

Van de zon vlammende tips voor mij:

Ik zie God in jou!

In je schoot wil ik de tranen zaaien

Die bleef maar naar binnen rennen!

Ik wil kometen huilen

Regen in de diepten van de kosmos!

"

De waarheid!

Schreeuw het uit, dwaas!

Neem de last van je hart!

En klaag over haar in het nachtoor

Dat hun zwartheid zachtjes vervaagt:

Hij is een dwaas die haar niet pusht

Teder tranen je diep

En jij, zelfs als het angst inboezemt

eenheid van hart en ziel!

“Ik wil vleugels van engelen stelen

Om de snelste route naar jou te kiezen!

Een droom die je moet weten over...

Ik ken je beven, ik ken je angst

Ik zeg het nog een keer, ik wil je pakken...

En vind niets dat je niet wilde vallen!

Spring, Athanasia, spring naar beneden

Vertrappel mijn liefde tot de dood!

Kus me vol leven tot de rand

En sneed me uiteindelijk af!

Hard gesproken, ik sta hier in nood

Ik kan niets anders bedenken dat mijn stem doet trillen!

De dag te helder, de nacht te koud

De weg was lang, hoor me snel!

"

Thanathan moest langer dan te lang wachten

Hij bracht de mooiste geschenken naar Athanasia

Maar ze wilde zijn uiterlijk niet horen en ook niet smullen!

Hij verpletterde zijn hersens en liet zichzelf overgeven!

Thanathan verstijfde en de raven dronken zijn bloed

Zelfs de aanblik van zijn dood wil de liefde niet omkopen!

Thanathan was gebroken door de angsten van Athanasia

En nu knagen alleen ratten aan zijn bleke botten!

In werkelijkheid is Thanathan echter nooit gestorven

En zij, ze hield altijd van hem, de hele lange tijd

Tot zijn berekend geluk ging Thanathan te ver

Want hoe groot het lijden ook is, God staat aan zijn kant

Toegegeven, hij was nog nooit klaar voor zo'n spel

Maar sprookjes zijn er voor mensen om dromen voor ons voor te bereiden

En dromen zijn er om te leven, de waarheid vergezelt ze:

Zo heeft hij tot het laatst de gunst van Athanasia verdiend

Thanathan en Athanasia, hun glimlach is zo vreemd...