Phantasai, lieb' Phantasai! - Samsas Traum

Phantasai, lieb' Phantasai

Entbinde mich des Denkens!

So träufle meine Seel' mir frei

Von Kopf, von Sinn und Weltverstand

Zerspringen soll der Gläser Rand

Ihr Klang den Trümmern Leben schenken

Phantasai, kristallerbaut:

Ich will, dass es mir graut!

Meine Urne fällt und faßt den Raum in schwarze Blüten

Die, verhüllt in dichte Schleier, mich auf meiner Odyssee behüten!

Endlich bricht die Schrift entzwei, das Tor zum Meer ist aufgetan:

In das Licht, gedankenlos, die Probe stellt sein Wissen bloß!

Ist er noch Kind?

— Ihr Edleren, ich will verletzbar sein!

Ist es ihm ernst oder enttäuscht er uns?

— Ich such' nach Träumen jede Nacht!

Er weiß bestimmt… — Ich glaube fest daran…

…nicht, daß das Sehen doch so einfach ist!

— …daß meine Wiege so nicht

Stehen kann!

Das Orchester des Schreckens spielt für mein Grauen auf

Streicht die Bögen auf und nieder wie die Krähen ihr Gefieder

In den rauhreifschwang’ren Weiden, die verliebt wie Ketten rasseln

Und ihr Ächzen wirbelt um mich wie das Laub!

Dort am Ufer dieser Kakophonie trifft mein Blick den ihren

Ahnend flieh’n die Wolken schneller, ihre Stimme wird schon heller

Der Blitze flinkes Silber skizziert Angst in mein Gesicht

Als sie lächelnd und mit Güte zu mir spricht:

«Eine neue Nacht wartet auf uns!»

Sie zerrt mich in die Anderswelt

Fernab von meinen Sorgen!

«Wir fahren heut' zum Himmel auf!

Der Alptraum läßt uns glücklich sein

Für uns gibt es kein 'Morgen' mehr!»

Ich schneide mich auf…

Ich ertränke meine Sehnsucht in dem Blut Deiner Gedanken

Mein Körper spielt deren Melodai

Auf einer Orgel, um die sich Schädel ranken!

In der toten Kathedrale dort, wo Dämonen Rosenasche spei’n:

Sie stand, sie steht und wird noch steh’n

Nach 1000 Jahr’n im selben Schein!

Soll das wirklich alles sein?

Mein Herz steht immer noch nicht still!

Und auch mein Haar ist nicht ergraut…

…Entsetzen ist das, was ich will!

…dass mir das Eis die Lungen füllt!

…dass meine Seele in der Brust gefriert!

…dass meine Augen nicht mehr glasig sind

Und daß mein Nacken den Hauch des Todes spürt!

Falle!

Tiefer!

Schneller!

Laßt ihn heute auferstehen!

Tötet!

Seine!

Ängste!

Laßt ihn jetzt nach Eden gehen!

Er ist noch Kind!

— Ihr Edleren, mich schmerzt der Glanz allein!

Er hat gelernt, die Pracht zu sehen!

— Ich werde brennen, jede Nacht!

Er weiß bestimmt… — Ich glaube fest daran…

…dass all das Träumen doch so einfach ist!

…dass meine Hoffnung geht mit stolzem Schritt voran!

Von Knochenhänden kalt mißhandelt jammern mich die Saiten an

Das Kolophonium berstet, wie die Stufen jener Treppe

Die mich aus dem Labyrinth gebracht, mich in den Tag gerettet hätte!

Langsam sinke ich zum Grunde dieser Phantasmagorie

Katharsis, meine Rettung !

Katharsis: aber wie!

Alle Uhren ticken schneller, meine Stimme, sie wird heller

Ich fasse mir ein Herz, ich schöpfe Mut, den hatt' ich nie

Ich erkenne mich selbst, in mir erkenn' ich sie…

«Eine neue Nacht wartet auf uns!»

Sie zerrt mich in die Anderswelt

Fernab von meinen Sorgen!

«Wir fahren heut' zum Himmel auf!

Der Alptraum läßt uns glücklich sein

Für uns gibt es kein 'Morgen' mehr!»

Phantasai, beste Phantasai

Bevrijd me van het denken!

Dus laat mijn ziel vrij sijpelen

Van hoofd, van verstand en gezond verstand

De rand van het glas moet breken

Hun geluid geeft leven aan het puin

Phantasai, kristal gebouwd:

Ik wil dat het me angst aanjaagt!

Mijn urn valt en bedekt de kamer met zwarte bloesems

Wie, gehuld in dikke sluiers, beschermt mij op mijn odyssee!

Eindelijk breekt het schrift in tweeën, de poort naar de zee staat open:

In het licht, hersenloos, de test onthult zijn kennis!

Is hij nog een kind?

— Edellieden, ik wil kwetsbaar zijn!

Is hij serieus of stelt hij ons teleur?

— Ik zoek elke nacht naar dromen!

Hij weet zeker... - ik ben er vast van overtuigd...

...niet dat zien zo makkelijk is!

— ...dat mijn wieg niet zo is

kan staan!

Het orkest van terreur speelt voor mijn afschuw

Veegt de bogen op en neer als kraaien hun veren

In de vorst-zwangere wilgen die in liefde ratelen als kettingen

En hun gekreun wervelt om me heen als de bladeren!

Daar, aan de oever van deze kakofonie, ontmoet mijn blik de hare

Anticiperend vluchten de wolken sneller, hun stem wordt al helderder

De flits van wendbaar zilver schetst angst in mijn gezicht

Terwijl ze glimlachend en vriendelijk tegen me praat:

«Er wacht ons een nieuwe nacht!»

Ze trekt me de andere wereld in

Ver van mijn zorgen!

"Vandaag gaan we naar de hemel!

De nachtmerrie maakt ons blij

Voor ons is er geen 'morgen' meer!»

Ik snij mezelf...

Ik verdrink mijn verlangen in het bloed van jouw gedachten

Mijn lichaam speelt hun melodai

Op een orgel omringd door schedels!

In de dode kathedraal waar demonen de as van rozen spuwen:

Ze stond, ze staat en zal nog steeds staan

Na 1000 jaar in dezelfde gloed!

Is dat echt alles?

Mijn hart staat nog steeds niet stil!

En mijn haar is ook niet grijs...

...horror is wat ik wil!

...dat het ijs mijn longen vult!

...dat mijn ziel bevriest in mijn borst!

...dat mijn ogen niet langer glazig zijn

En dat mijn nek de adem van de dood voelt!

Gevallen!

dieper!

Sneller!

Laat hem vandaag opstaan!

Doden!

Zijn!

Angsten!

Laat hem nu naar Eden gaan!

Hij is nog een kind!

— Uw edelen, de glans alleen al doet me pijn!

Hij heeft de pracht leren zien!

— Ik zal branden, elke nacht!

Hij weet zeker... - ik ben er vast van overtuigd...

...dat al dit dromen zo gemakkelijk is!

...dat mijn hoop vooruitgaat met een trotse stap!

De snaren jammeren naar me, koud misbruikt door benige handen

De hars barst als de treden van die trap

Wie zou me uit het doolhof hebben gehaald, zou mijn dag hebben gered!

Ik zak langzaam naar de bodem van deze fantasmagorie

Catharsis, mijn redding!

Catharsis: maar hoe!

Alle klokken tikken sneller, mijn stem wordt helderder

Ik vat moed, ik verzamel moed, ik heb het nooit gehad

Ik herken mezelf, ik herken ze in mij...

«Er wacht ons een nieuwe nacht!»

Ze trekt me de andere wereld in

Ver van mijn zorgen!

"Vandaag gaan we naar de hemel!

De nachtmerrie maakt ons blij

Voor ons is er geen 'morgen' meer!»