Opus Tenebrarum - Samsas Traum

Mitten in der Nacht schrie ein Traum aus Leben, und der Geist Gottes schwebte

über dem Wasser

Die blassen Hände des Daseins griffen verzweifelt nach der Vision,

ihr fahles Fleisch löste sich von den Knochen

Und zurück im Grabe wärmte es sich an der Verwesung und lächelte

Der Wind erregt das Land, und für ewig seufzt die Finsternis

Hast du Lust auf deinen Tod?

Die Vergangenheit hat mich vermisst

Der blasse Mond lacht mir ins Gesicht

«Gott, bevor ich lebte, da gab es Dich!»

Das große Werk ist nun bereit, komme in meine Arme, halte mich fest:

Liebe Mutter, es ist Zeit!

Ihre blutroten Lippen umschließen meinen Mund… und saugen mir die Kraft heraus

Der starre Blick in ihre liebevollen Augen gerichtet, als mich der Tod umarmt…

Und ihr langes Haar weht im Wind

Laßt die Uhren 13 schlagen

Wie gern hatte ich sie geliebt

Sie wird den Wald errichten, und Gott wird an den Ästen hängen

Er wird dicht und kräftig wachsen und das Leben verdrängen

Dann gedenket er mir!

Denn ihre Liebe wird von weit vom Wind getragen, verschlingend, unaufhaltsam

Ihre Grausamkeit, ihre Jugend projizieren die Versuchung nach Erlösung:

Jede Nacht kostet mein Leben!

Opus Tenebrarum!

Midden in de nacht riep een levensdroom uit en de Geest van God zweefde

over het water

De bleke handen van het bestaan ​​grepen wanhopig het visioen

hun vaalgeel vlees gepeld van hun botten

En terug in het graf warmde het zich op aan het verval en glimlachte

De wind beroert het land, en de duisternis kreunt voor altijd

Heb je zin om dood te gaan?

Het verleden heeft me gemist

De bleke maan lacht in mijn gezicht

«God, voordat ik leefde, was jij daar!»

Het grote werk is nu klaar, kom in mijn armen, houd me stevig vast:

Lieve moeder, het is zover!

Haar bloedrode lippen omsluiten mijn mond... en zuigen de kracht uit me

De blik in haar liefdevolle ogen terwijl de dood me omhelst...

En haar lange haar wappert in de wind

Laat de klokken 13 slaan

Hoeveel ik van haar hield

Zij zal het woud vestigen, en God zal aan de takken hangen

Het zal dicht en sterk worden en het leven verdringen

Dan denkt hij aan mij!

Want hun liefde wordt ver weg gedragen door de wind, verslindend, niet te stoppen

Haar wreedheid, haar jeugd projecteren de verleiding voor verlossing:

Elke nacht kost mijn leven!

Opus Tenebrarum!