Das verlorene Kind - Samsas Traum

Zart schimmert Morgenröte auf seinen Wangen

Wiedererlebend, Froyas kraftvolles Herz zu spüren

An Ihrem Busen soll keine Seele bangen

Schöpfender Odem überbracht durch den Frühlingswind

Liebende sich stumm im Tausendknospenmer verführen

Verschenkt den Traum an das erwachende Kind

Mächtig winden sich die wärmenden Strahlen der Mittagssonne

Durch Abels reifende Knochen geschwind

Einlullend, Liebende suhlen sich in ekstatischer Wonne

Nur der Blinde kann über die Mauer des Gartens spähen

Unfaßbar, spielend ihre Zeit verrinnt

Folgend einer dunklen Vorahnung schwimmt

Ohnmächtig der überreifen Herbstfrucht zu widerstehen

Im dem Strom des Lebens zur Dämmerung und wird vergehen

Das verlorene Kind, durch Erkenntnis dem Tode geweiht

Sein eisiges Grab, wo einstmals Feen sangen

Keine Hoffnung kann es ins Licht führen

Errichtet sich selbst das erwachende Kind

Verzweifelt in der Nacht Wahrheit zu erlangen

Ein steinernes Herz kann man nicht rühren

Deshalb im Tode nur ich Frieden find !

Flehend um kalte Küsse, die ihm den Atem rauben

Düstere Begierde, Trost bei den Ahnen zu finden

Doch wenn alles vergeht, so auch seine Sünden

Und wenn alles verbrennt, so niemals sein Glauben

Fortan will es Medusas Wahrheit ertragen

Weil die Liebe ihm ihr Schutzschild lieh

Tausend Wunden, jedoch verzweifelt es nie

Dank der Gabe, mit den Augen eines blinden Kindes zu fragen

Dawn glinstert subtiel op zijn wangen

Herbeleven om het krachtige hart van Froya te voelen

Geen ziel zou aan haar boezem moeten vrezen

Scheppende adem gebracht door de lentewind

Geliefden verleiden elkaar stilletjes in de duizend knoppen

Geeft de droom weg aan het ontwakende kind

De verwarmende stralen van de middagzon meanderen krachtig

Snel door Abels rijpende botten

Lullend, geliefden wentelen zich in extatische gelukzaligheid

Alleen blinden kunnen over de muur van de tuin kijken

Ongelooflijk, hun tijd verstrijkt speels

Na een donker voorgevoel, zwemt

Machteloos om het overrijpe herfstfruit te weerstaan

In de stroom van het leven tot de dageraad en zal voorbijgaan

Het verloren kind, gedoemd te sterven door kennis

Zijn ijzige tombe waar ooit feeën zongen

Geen hoop kan het naar het licht leiden

Richt zichzelf het ontwakende kind op

Wanhopig om de waarheid in de nacht te krijgen

Je kunt geen hart van steen roeren

Daarom vind ik alleen in de dood vrede!

Smekend om koude kussen die hem de adem benemen

Somber verlangen om troost te vinden bij de voorouders

Maar als alles weggaat, zullen zijn zonden ook verdwijnen

En als alles opbrandt, zal zijn geloof dat ook nooit doen

Vanaf nu wil het de waarheid van Medusa verdragen

Omdat liefde hem zijn schild leende

Duizend wonden, maar het wanhoopt nooit

Dankzij de gave van het vragen door de ogen van een blind kind