A.usgesperrt - Samsas Traum

Draußen vor’m Schneckenhaus

kniet in der Erde, nass und kalt,

ein Kind mit Augen gar so braun

wie Kandis und

wie gebrannte Mandeln.

Sie hat ihr Köpfchen

in ihre Hände gelegt

und hofft, dass sie

endlich ein Mondenstrahl

federleicht weit davon trägt.

Neben dem Schneckenhaus

liegt keuchend, blutend im Staub,

von all dem Geschrei

noch ganz taub,

eine Gestalt: ja, es ist der Junge.

Bleich wie der Nebel am See,

wie ein weißes Kaninchen

im Schee,

haucht er mit letzter Kraft:

«Wir schaffen es zusammen.»

Dort vor dem Scheckenhaus

hält man sich eng aneinander fest,

fern vom Rest der Welt,

die nur die Flucht in die Wolken zulässt.

So wie ein Märchenbuch,

wie der Besuch

von einem bösen Traum,

endet die Unschuld stets

am Ende der Geschichte.

Wir haben viel gesehen

und noch viel mehr gefühlt,

uns mit Händen und mit Füßen

durch die Erde

der Vergangenheit gewühlt,

wir haben nicht begriffen

und auch nicht verstanden,

dass die Geister, die wir riefen,

einen neuen Körper fanden,

in dem sie sich niederließen,

den sie wie ein Bild verzerrten,

während wir uns wie die Narren

aus dem Schneckenhaus aussperrten.

Wir sind an uns selbst gescheitert,

an Dämonen, die erschienen,

trotzdem spendet dieses Opfer

mehr Trost als wir je verdienen.

Aus deinen treuen Augen

starrt mich uns’re Torheit an,

ich ertrage nicht, dass man uns

so viel Schuld abnehmen kann;

für die Umkehr gäbe ich

Gott ohne Zögern meine Hände,

dann bestimmte ich und nicht du

über der Erzählung Ende.

Dann wär ich zur rechten Zeit

am rechten Ort ich selbst gewesen,

anstatt wie gelähmt nur mir selbst

uns’re Zukunft vorzulesen

und von ihr das, was ich selbst nicht konnte

feige zu verlangen:

einmal mehr wurde

ein größter Fehler

rücksichtslos begangen.

Wir war’n Mörder und wir haben

uns wie Diebe einander vergiftet,

einem Schiff gleich, das vom Kurs

der Wahrheit immer weiter abdriftet,

und unaufhaltsam, einsam,

seinem Ende still entgegentreibt.

Die Zeit heilt alle Wunden

doch die Kerbe im Mast bleibt.

Wieso sind wir noch am Leben,

wenn uns nichts und niemand stützt,

weil uns eine Katze mehr als alle

Menschen auf der Welt beschützt?

Wenn ich mich zu dir lege

und in deine treuen Augen seh,

dann tut mir dieses Ende

mehr als alle and’ren Enden weh.

Fürchtet euch nicht,

denn ich hab keine Angst,

so ruf ich nach den Krähen:

Tragt mich davon!

Unsere Zeit nimmt dem Ende den Sinn,

weil ich in euren Herzen

unsterblich bin.

Am Ende der Geschichte

blicke ich in ein Gesicht,

aus dem die hoffnungsvolle Stimme

meiner Liebe aller Leben spricht.

Am Ende der Geschichte

lässt uns unser Engel leise

mit uns selbst allein und setzt sie fort,

seine lange Reise.

Ich wünsche mir, dass er erneut

zwei Menschen, wie uns beide, findet,

die er dann durch seine Kraft

so fest wie uns zusammenbindet,

um sie am Fuße eines Berges

auf den Weg zu schicken,

damit sie eines Tages auf das Tal

zu ihren Füßen blicken.

Am Tag, als du geboren warst,

sangen alle Meere,

der Wind blies dir zur Ehre

die Wellen an das Land.

Ich schreibe uns’re Namen

in den Sand,

damit das Wasser uns vermischt.

Durch dich allein flogen wir

lebend und verwandelt

aus dem Licht.

Buiten het slakkenhuis

knielt in de aarde, nat en koud,

een kind met zelfs die bruine ogen

zoals snoep en

zoals geroosterde amandelen.

Ze heeft haar hersens

in hun handen gelegd

en hoopt dat je

eindelijk een manestraal

licht als een veertje ver weg.

Naast het slakkenhuis

ligt hijgend, bloedend in het stof,

van al het geschreeuw

nog steeds volledig doof

een figuur: ja, het is de jongen.

Bleek als de mist bij het meer,

als een wit konijn

in de sneeuw

hij ademt met zijn laatste kracht:

"We kunnen het samen doen."

Daar voor het damhuis

houd elkaar stevig vast

ver van de rest van de wereld

die alleen vlucht in de wolken mogelijk maakt.

Als een sprookjesboek

zoals het bezoek

uit een boze droom

onschuld eindigt altijd

aan het eind van het verhaal.

We hebben veel gezien

en nog veel meer vilt

ons met handen en voeten

door de aarde

geworteld in het verleden

we begrepen het niet

en ook niet begrepen

dat de geesten die we riepen

een nieuw lichaam gevonden

waarin zij zich vestigden

die ze vervormden als een beeld,

terwijl we ons als dwazen gedragen

buitengesloten van het slakkenhuis.

We hebben onszelf gefaald

van demonen die verschenen

niettemin schenkt dit offer

meer comfort dan we ooit verdienen.

Van jouw trouwe ogen

onze dwaasheid staart me aan,

ik kan die ene ons niet uitstaan

zoveel schuldgevoel kan afnemen;

Ik zou geven om terug te keren

God zonder aarzeling mijn handen,

dan beslis ik en jij niet

over het einde van het verhaal.

Dan zou ik op het juiste moment zijn

ben ik zelf op de juiste plaats geweest,

in plaats van alleen ik verlamd

om onze toekomst te lezen

en van haar wat ik zelf niet kon doen

laf om te eisen:

werd eens te meer

een grootste fout

roekeloos gepleegd.

We waren een moordenaar en we hebben

elkaar vergiftigd als dieven,

als een schip dat uit de koers raakt

de waarheid blijft wegdrijven

en onstuitbaar, eenzaam,

stil naar zijn einde.

Tijd heelt alle wonden

maar de inkeping in de mast blijft.

Waarom leven we nog?

wanneer niets en niemand ons steunt,

omdat wij meer een kat zijn dan iedereen

mensen in de wereld beschermen?

Als ik bij je lig

en kijk in je trouwe ogen,

dan is dit het einde van mij

doet meer pijn dan alle andere doeleinden.

wees niet bang

omdat ik niet bang ben

dus ik roep de kraaien:

draag me weg

Onze tijd geeft zin aan het einde

omdat ik in je hart ben

ben onsterfelijk.

Aan het eind van het verhaal

Ik kijk in een gezicht

van waaruit de hoopvolle stem

mijn liefde van alle levens spreekt.

Aan het eind van het verhaal

onze engel laat ons stil

alleen met onszelf en gaat verder

zijn lange reis.

Ik wou dat hij het weer zou doen

vindt twee mensen zoals wij allebei,

die hij dan door zijn macht

zo hecht als ons samenbindt,

om hen heen aan de voet van een berg

onderweg sturen

zodat ze op een dag de vallei zullen bereiken

kijk naar hun voeten.

De dag dat je werd geboren

alle zeeën zongen

de wind blies ter ere van jou

de golven op het land.

Ik schrijf onze namen

in het zand

zodat het water ons vermengt.

Door jou alleen vlogen we

levend en getransformeerd

uit het licht.