Presságio - Salvador Sobral

O amor, quando se revela

Não se sabe revelar

Sabe bem olhar p’ra ela

Mas não lhe sabe falar

Quem quer dizer o que sente

Não sabe o que há de dizer

Fala, parece que mente

Cala, parece esquecer

Ah, mas se ela adivinhasse

Se pudesse ouvir o olhar

E se um olhar lhe bastasse

P’ra saber que a estão a amar

P’ra saber que a estão a amar

P’ra saber que a estão a amar

Mas quem sente muito, cala

Quem quer dizer quanto sente

Fica sem alma nem fala

Fica só, inteiramente

Mas se isto puder contar-lhe

O que não lhe ouso contar

Já não terei que falar

Porque lhe estou a falar

O amor, quando se revela

Não se sabe revelar

Sabe bem olhar p’ra ela

Mas não lhe sabe falar

Ah, mas se ela adivinhasse

Se pudesse ouvir o olhar

E se um olhar lhe bastasse

P’ra saber que a estão a amar

Quem quer dizer quanto sente

Não sabe o que há de dizer

Fala, parece que mente

Cala, parece esquecer

Mas se isto puder contar-lhe

O que não lhe ouso contar

Já não terei que falar-lhe

Porque lhe estou a falar

O amor, quando se revela

Não se sabe revelar

Sabe bem olhar p’ra ela

Mas não lhe sabe falar

Mas não lhe sabe falar

Mas não lhe sabe falar

De liefde, wanneer die zich openbaart

Het is niet bekend om te onthullen

Het voelt goed om naar haar te kijken

Maar je weet niet hoe je moet praten

Wie wil zeggen wat ze voelen

Weet niet wat te zeggen

Spreken, lijkt te liegen

Zwijg, lijkt te vergeten

Oh, maar als ze het raadde...

Als ik de blik kon horen

En als één blik genoeg voor je was

Om te weten dat je van haar houdt

Om te weten dat je van haar houdt

Om te weten dat je van haar houdt

Maar wie spijt heeft, zwijg

Wie wil zeggen hoeveel je voelt

Geen ziel of spraak

Blijf helemaal alleen

Maar als dit je kan vertellen

Wat ik je niet durf te vertellen

Ik hoef niet meer te praten

Omdat ik tegen je praat

De liefde, wanneer die zich openbaart

Het is niet bekend om te onthullen

Het voelt goed om naar haar te kijken

Maar je weet niet hoe je moet praten

Oh, maar als ze het raadde...

Als ik de blik kon horen

En als één blik genoeg voor je was

Om te weten dat je van haar houdt

Wie wil zeggen hoeveel je voelt

Weet niet wat te zeggen

Spreken, lijkt te liegen

Zwijg, lijkt te vergeten

Maar als dit je kan vertellen

Wat ik je niet durf te vertellen

Ik hoef niet meer met je te praten

Omdat ik tegen je praat

De liefde, wanneer die zich openbaart

Het is niet bekend om te onthullen

Het voelt goed om naar haar te kijken

Maar je weet niet hoe je moet praten

Maar je weet niet hoe je moet praten

Maar je weet niet hoe je moet praten