La Souffleuse - Salvador Sobral

Perdu dans les cris des errants d’aujourd’hui

La valse recommençait d’un aveu

Fragile, elle soufflait sur un air désuet

Les mots des amoureux

Je te berce, je te caresse

Toi mon amour, toi mon sang, mon enfant

Je te laisse mes nuits d’ivresse

Donne-moi tes bras, je t’aime infiniment

Sans la valse dont je parle aux langueurs ancestrales

Les amoureux restaient silencieux

Mais elle, en trois temps, échauffait les amants

Et murmurait pour eux

Allez viens, j’veux des baisers

Au creux des reins, dans le cou et sur la bouche

Allez viens, je t’emmènerai

J’veux t'épouser, je veux que tu me touches

Dans la valse priait jour et nuit, soleil ou pluie

Pour qu’on en révèle aussi

Pourtant elle savait que les mots qu’elle soufflerait toujours

Sans elle n'étaient pas ceux de l’amour

Et elle recommençait indéfiniment pour tous les amants

Et elle recommençait indéfiniment pour tous les amants

Verloren in de kreten van de zwervers van vandaag

De wals begon opnieuw met een bekentenis

Breekbaar, ze blies op een ouderwetse lucht

De woorden van geliefden

Ik wieg je, ik streel je

Jij mijn liefde, jij mijn bloed, mijn kind

Ik laat je mijn dronken nachten achter

Geef me je armen, ik hou oneindig veel van je

Zonder de wals waarover ik spreek tot voorouderlijke luien

De geliefden bleven stil

Maar zij, in drie fasen, warmde de geliefden op

En fluisterde tegen hen

Kom op, ik wil kusjes

In de holte van de nieren, in de nek en op de mond

Kom op, ik neem je mee

Ik wil met je trouwen, ik wil dat je me aanraakt

In de wals bad dag en nacht, zon of regen

Zodat we ook onthullen

Toch wist ze dat de woorden die ze altijd zou ademen

Zonder haar waren niet die van liefde

En het begon steeds weer opnieuw voor alle geliefden

En het begon steeds weer opnieuw voor alle geliefden