Mi Única Prisión - Rocio Jurado

Vuelo hacia la casa como cada tarde

Y al abrir la puerta

Oigo los ruidos del ratón de siempre

Que ya envejeció

Aún están los muebles como los dejamos

Servida la cena

Velas apagadas en el candelabro

Parado el reloj

Voy a la ventana, miro hacia la calle

Presiento que vienes

Y mis ojos fijos se nublan de esperas

Detrás del cristal

Me pongo nerviosa, no sé por qué tardas

Algo te entretiene

Pasan los minutos y a solas me ahogo

No sé respirar

Este amor

Como fuego que no arde

Telegrama interrogante

Laberinto interminable

Que ha hecho de esta casa, mi única prisión

Otra tarde en vilo junto a la ventana

Mirando la calle

Sin cambiar los muebles, la cena esperando

Qué fue, qué paso

Sigo en un pasado, se repite el sueño

Qué me ha sucedido

A veces te tengo, mas luego te esfumas

Como una visión

Ik vlieg naar huis zoals elke middag

En als je de deur opent

Ik hoor de muisgeluiden van altijd

dat is al oud geworden

Het meubilair is nog zoals we het hebben achtergelaten

diner geserveerd

Gedoofde kaarsen in de kandelaar

stopte de klok

Ik ga naar het raam, ik kijk naar de straat

Ik voel dat je komt

En mijn vaste ogen zijn bewolkt van hoop

Achter het glas

Ik word nerveus, ik weet niet waarom het zo lang duurt

iets vermaakt je

Minuten gaan voorbij en alleen verdrink ik

Ik weet niet hoe ik moet ademen

Deze liefde

Als vuur dat niet brandt

vragend telegram

eindeloos doolhof

Wat heeft dit huis mijn enige gevangenis gemaakt?

Weer een middag in spanning bij het raam

op straat kijken

Zonder het meubilair te veranderen, het diner wachten

Wat was het, wat is er gebeurd?

Ik ben nog steeds in het verleden, de droom herhaalt zich

wat is er met me gebeurd

Soms heb ik je, maar dan verdwijn je

als een visioen