Frente al Mar - Roberto Goyeneche

Frente al mar,

frente a Dios

empapada de noche y de pena mi voz

se estremece en el último adios…

Frente al mar,

frente a Dios,

yo te ruego, que al menos, me digas

por que me castigas…

Frente a Dios,

frente al mar,

yo te pregunto si acaso el delito fue dar,

siempre dar, sin pedir más que amar…

Yo no se,

que paso;

por que fue que la luz del amor se apago…

Solo se

que te vas

y que el viento, en tu nombre,

parece gritar: Nunca mas!

Yo no se,

que paso;

yo no se

por que fue que la luz del amor se apago…

Solo se

que te vas

y que el viento, en tu nombre,

parece gritar: Nunca mas!

Ya lo se…

Yo lo se.

nunca mas,

nunca mas!

Aan zee,

voor God

doorweekt in de nacht en in verdriet mijn stem

huivert bij het laatste afscheid...

Aan zee,

voor Gods aangezicht,

Ik smeek je, vertel het me tenminste

waarom straf je me...

God onder ogen zien,

Aan zee,

Ik vraag je of de misdaad gaf,

geef altijd, zonder meer te vragen dan liefde...

Ik weet het niet,

wat er is gebeurd;

want het was dat het licht van de liefde uitging...

ik weet alleen

wat ga je weg?

en dat de wind, in jouw naam,

lijkt te schreeuwen: Nooit meer!

Ik weet het niet,

wat er is gebeurd;

ik weet het niet

want het was dat het licht van de liefde uitging...

ik weet alleen

wat ga je weg?

en dat de wind, in jouw naam,

lijkt te schreeuwen: Nooit meer!

ik weet het al…

Ik weet het.

nooit meer,

nooit meer!