Margarita Gauthier - Horacio Salgán y su Orquesta Típica, Roberto Goyeneche

Música: Joaquín Mora

Letra: Julio Jorge Nelson

Hoy te evoco emocionado, mi divina Margarita

Hoy te añoro en mis recuerdos, ¡oh, mi dulce inspiración!

Soy tu Armando, el que te clama, mi sedosa muñequita

El que te llora… el que reza, embargado de emoción

El idilio que se ha roto me ha robado paz y calma

Y la muerte ha profanado la virtud de nuestro amor

¡Para qué quiero la vida… si mi alma destrozada

Sufre una angustia suprema… vive este cruento dolor

Hoy de hinojos en la tumba donde descansa tu cuerpo

He brindado el homenaje que tu alma suspiró;

He llevado el ramillete de camelias ya marchitas

Que aquel día me ofreciste como emblema de tu amor

Al ponerlas junto al lecho donde dormías tranquila

Una lágrima muy tierna de mis ojos descendió

Y rezando por tu alma, mi divina Margarita

Un sollozo entrecortado en mi pecho se anidó

Nunca olvido aquella noche que besándome en la boca

Una camelia muy frágil de tu pecho se cayó;

La tomaste tristemente, la besaste como loca

Y entre aquellos pobres pétalos, una mancha apareció

¡Era sangre que vertías!

¡Oh, mi pobre Margarita!

Eran signos de agonía… eran huellas de tu mal

Y te fuiste lentamente, vida mía, muñequita

Pues la Parca te llamaba con su sorna tan fatal

Muziek: Joaquin Mora

Tekst: Julio Jorge Nelson

Vandaag roep ik je op met emotie, mijn goddelijke Margarita

Vandaag mis ik je in mijn herinneringen, oh, mijn lieve inspiratie!

Ik ben je Armando, degene die naar je schreeuwt, mijn zijdezachte popje

Degene die om je huilt... degene die bidt, overweldigd door emotie

De gebroken idylle heeft me van rust en kalmte beroofd

En de dood heeft de deugd van onze liefde verontreinigd

Waarom wil ik leven... als mijn verbrijzelde ziel?

Hij lijdt aan een opperste angst ... hij leeft deze bloedige pijn

Vandaag op knieën in het graf waar je lichaam rust

Ik heb het eerbetoon gebracht waar je ziel naar smachtte;

Ik heb het boeket camelia's al verdord gebracht

Die dag bood je me aan als een embleem van je liefde

Door ze naast het bed te leggen waar je rustig hebt geslapen

Er viel een heel zachte traan uit mijn ogen

En bidden voor je ziel, mijn goddelijke Margarita

Een haveloze snik nestelde zich in mijn borst

Ik vergeet nooit die nacht dat ik me op de mond kuste

Een zeer breekbare camelia viel van je borst;

Je nam haar droevig, je kuste haar als een gek

En tussen die arme bloemblaadjes verscheen een plekje

Het was bloed dat je vergoten hebt!

Oh mijn arme Margaretha!

Het waren tekenen van doodsangst... het waren sporen van je kwaad

En je ging langzaam weg, mijn leven, kleine pop

Nou, Magere Hein belde je met zijn fatale sarcasme