Alma De Loca - Horacio Salgán, Roberto Goyeneche

Milonguera, bullanguera, que la vas de alma de loca

La que con su risa alegre, vibrar hace el cabaret

La que lleva la alegría en los ojos y en la boca

La que siempre fue la reina de la farra y el placer

Todo el mundo te conoce de alocada y jaranera

Todo el mundo dudaría lo que yo puedo jurar

Que te he visto la otra noche parada ante una vidriera

Contemplando a una muñeca con deseos de llorar

Te pregunté qué tenías, y me respondiste: «Nada»

Pero advertí al verte tan turbada

Que era tu intento ocultarme la verdad

La sonrisa que tus labios dibujaban quedó helada

Y una imprevista lágrima traidora

Como una perla de tus ojos fue a rodar

Quién creyera, milonguera, vos que siempre te reíste

Y que siempre te burlaste de la pena y del dolor

Ibas a mostrar la hilacha poniéndote seria y triste

Ante una pobre muñeca modestita, y sin valor

Yo te guardaré el secreto, no te aflijas, milonguita

Por mí nunca sabrá nadie que has dejado de reír

Y no vuelvas a mirar a la pobre muñequita

Que te recuerda una vida que ya no puedes vivir

Ríe siempre, milonguera, bullanguera, casquivana

Para qué quieres amargar tu vida

Pensando en esas cosas que no pueden ser

Corre un velo a tu pasado, sé milonga, sé mundana

Para que así los hombres no descubran

Tus amarguras, tus tristezas de mujer

Milonguera, luidruchtig, dat je ervoor gaat met een gekke ziel

Degene die met haar vrolijke lach het cabaret laat trillen

Degene die vreugde in de ogen en in de mond draagt

Degene die altijd de koningin was van feesten en plezier

Iedereen kent je als gek en feestvierder

Iedereen zou twijfelen aan wat ik kan zweren

Dat ik je laatst voor een etalage zag staan

Kijken naar een pop met het verlangen om te huilen

Ik vroeg je wat je had, en je antwoordde: "Niets"

Maar ik waarschuwde toen ik je zo overstuur zag

Dat het jouw poging was om de waarheid voor mij te verbergen

De glimlach die je lippen trokken was bevroren

En een onverwachte verraderlijke traan

Als een parel uit je ogen ging het rollen

Wie had dat geloofd, milonguera, jij die altijd lachte?

En dat je altijd grapjes maakte over verdriet en pijn

Je zou de pluisjes laten zien door serieus en verdrietig te worden

Voor een arme bescheiden pop, en waardeloos

Ik zal het geheim voor je bewaren, maak je geen zorgen, milonguita

Door mij zal niemand ooit weten dat je gestopt bent met lachen

En kijk nooit naar de arme kleine pop

Dat herinnert je aan een leven dat je niet meer kunt leven

Altijd lachen, milonguera, onstuimig, frivool

Waarom wil je je leven bitter maken?

Denkend aan die dingen die niet kunnen zijn

Gooi een sluier over je verleden, wees milonga, wees werelds

zodat mannen niet ontdekken

Je bitterheid, je verdriet van een vrouw