El Motivo - Orquesta de Anibal Troilo, Anibal Troilo, Roberto Goyeneche

Mina que fue en otros tiempos

la más pura milonguera,

y en esas noches tangueras

fue la reina del festin…

Hoy no tiene pa' ponerse

ni zapatos, ni vestidos;

anda enferma y el amigo

no ha aportado para el bulin…

Ya no tienen sus ojazos

esos fuertes resplandores,

y en su cara los colores

se le ven palidecer…

Y esta enferma, sufre y llora

y manya con sentimiento,

de que asi, enferma y sin vento,

nadie más la va a querer…

Pobre paica que ha tenido

a la gente rechiflada

y supo con la mirada

conquistar una pasión…

Hoy no tiene quien se arrime

por cariño a su cartera

pobre paica arrabalera

que quedo sin corazón…

Y cuando de los bandoneones

se oyen las notas de un tango,

pobre florcita de fango

siente tu alma vibrar…

las nostalgias de otros tiempos,

de placeres y de amores…

!

Hoy solo son sinsabores!

que la invitan a llorar…

Die van mij was in andere tijden

de puurste milonguera,

en op die tango-avonden

Zij was de koningin van het feest...

Vandaag hoef je niet te dragen

geen schoenen, geen jurken;

ze is ziek en haar vriend

Hij heeft niet bijgedragen aan de bulin...

Ze hebben hun grote ogen niet meer

die sterke lichten,

en op zijn gezicht de kleuren

ze zien bleek...

En ze is ziek, ze lijdt en ze huilt

en veel met gevoel,

dus, ziek en windstil,

niemand anders wil haar...

Arme paica die heeft gehad?

voor de gekke mensen

en hij wist het met zijn ogen

een passie overwinnen...

Vandaag is er niemand om te komen

uit liefde voor je portemonnee

arme sloppenwijk paica

ik ben harteloos...

En wanneer de bandoneons

de tonen van een tango worden gehoord,

arme kleine modderbloem

voel je ziel trillen...

de nostalgie van andere tijden,

van genoegens en liefdes...

!

Vandaag zijn het alleen maar teleurstellingen!

die haar uitnodigen om te huilen...