A Homero - Orquesta de Anibal Troilo, Roberto Goyeneche, Anibal Troilo

Fueron años de cercos y glicinas

De la vida en orsay, del tiempo loco

Tu frente triste de pensar la vida

Tiraba madrugadas por los ojos…

Y estaba el terraplén con todo el cielo

La esquina del zanjón, la casa azul

Todo se fue trepando su misterio

Por los repechos de tu barrio sur

Vamos, vení de nuevo a las doce

Vamos que está esperando Barquina

Vamos no ves que Pepe esta noche

No ves que el viejo esta noche

No va a faltar a la cita

Vamos total al fin nada es cierto

Y estás, hermano, despierto

Juntito a Discepolín…

Ya punteaba la muerte su milonga

Tu voz calló el adiós que nos dolía;

De tanto andar sobrándole a las cosas

Prendido en un final, falló la vida

Yo sé que no vendrás pero, aunque cursi

Te esperará lo mismo el paredón

Y el tres y dos de la parada inútil

Y el resto fraternal de nuestro amor

Het waren jaren van hekken en blauweregen

Van het leven in Orsay, van gekke tijd

Je droevige gezicht als je aan het leven denkt

Ik schoot vroege ochtenden door de ogen...

En daar was de dijk met de hele lucht

De hoek van de sloot, het blauwe huis

Alles ging zijn mysterie beklimmen

Op de hellingen van je zuidelijke buurt

Kom op, kom om twaalf uur weer

Kom op, waar wacht Barquina op?

Kom op, zie je die Pepe niet vanavond?

Zie je die oude man niet vanavond?

Hij zal de afspraak niet missen

Laten we tot het einde gaan, niets is waar

En je bent, broer, wakker

Naast Discepolín…

De dood stippelde al zijn milonga

Je stem deed het afscheid dat ons pijn deed het zwijgen;

Van zoveel dingen om je heen

Gevangen in een einde, het leven is mislukt

Ik weet dat je niet komt, maar hoewel cheesy

De muur zal op je wachten

En de drie en twee van de nutteloze stop

En de broederlijke rust van onze liefde