Urbaine poésie - Rim'K, Grand Corps Malade, TOMA

C’est pas grave, tu sais ma peau n’est pas si fragile

C’est pas grave, c’est pas nos vies qu’on a rendu faciles

C’est pas grave, on sera quand même les princes de la ville

Leur dire «C'est pas grave» à découvert, même en terrain hostile

L’histoire de l’amour et la haine qui co-habitent

J’ai trouvé la formule mathématique pour le bohneur

De la foie plus de l’espoir multiplié par de l’amour et de la sincérité ça

donne beaucoup d’coeur

Tout est grave, rien n’est grave, urbaine poésie

J’ai perdu la maîtrise, j’ai les yeux qui brillent, ma plume est triste

J’suis incompris, si on prie, qu’on partage des sourires des fous rires

C’est comme si j’avais gagné tous les grands prix

Cette impression d'être toujours en retard

D’avoir d’l’agressivité dans le regard

La défaite est un fruit amer, fini le temps des échecs

Les expériences difficiles nous ont toutes éméchés

Toutes les bonnes actions même les plus petites sont bonnes à prendre

Construire pour nos petits nous rendra grands

J’suis dans un combat social, j’ai des pensées spatiales

Je sais c’que c’est d'être seul, et d’avoir les mains sales

J’ai pas d’chance aux jeux, pas d’chance en amour

Y’a pas de roses, ni de bleus

Que du gris en bas des tours mais c’est pas grave

Y’a le monde qui reste sourd et puis qui ferme les yeux

Me tue un peu plus plus chaque jour, mais c’est pas grave

On a pris de drôles de détour, il a fallu faire demi-tour

Y’a comme des bouchons sur la route, mais c’est pas grave

Y’a de l'écorce sur mon coeur, au pire j’espère des jours meilleurs

Au mieux ne plus avoir peur (peur)

J’ai eu les mains liés, une enclume sur le dos, le vent en face

J’connais par coeur nos parcours, y’aura toujours des coups d’crasse

Face aux galères j’suis prévenu, j’me suis construis une armure

Moi j’prends tellement d’recul que j’suis souvent le dos contre le mur

M’apitoyer c’est comme les baggys: c’est pas vraiment mon style !

Et tu m’entendras m’plaindre une fois par année bissextile

J’ai pas l’temps faut qu’j’avance, ça j’l’ai compris depuis le berceau

Il faut qu’je laisse une empreinte, c’est c’que j’viens d’faire sur c’morceau

Het is oké, je weet dat mijn huid niet zo kwetsbaar is

Het is oké, het is niet ons leven dat we gemakkelijk hebben gemaakt

Het is oké, we zullen nog steeds de prinsen van de stad zijn

Vertel ze "het is oké" in de open lucht, zelfs op vijandig terrein

Het verhaal van liefde en haat dat naast elkaar bestaat

Ik vond de wiskundige formule voor geluk

Lever plus hoop vermenigvuldigd met liefde en oprechtheid dat

geef veel hart

Alles is serieus, niets is serieus, stedelijke poëzie

Ik heb de controle verloren, mijn ogen glanzen, mijn pen is verdrietig

Ik ben verkeerd begrepen, als we bidden, dat we glimlachen, giechelen

Het is alsof ik alle grote prijzen heb gewonnen

Dat gevoel van altijd te laat komen

Agressie in de look hebben

Nederlaag is een bittere vrucht, voorbij zijn de dagen van mislukkingen

Moeilijke ervaringen hebben ons allemaal aangeschoten

Alle goede daden, zelfs de kleinste, zijn goed om te doen

Bouwen voor onze kleintjes zal ons groot maken

Ik zit in een sociale strijd, ik heb ruimtelijke gedachten

Ik weet hoe het is om alleen te zijn en vuile handen te hebben

Ik heb geen geluk in games, geen geluk in de liefde

Er is geen roze, geen blauw

Alleen grijs onderaan de torens maar dat geeft niet

Er is de wereld die doof blijft en dan zijn ogen sluit

Doodt me elke dag een beetje meer, maar dat is oké

We hebben grappige omwegen gemaakt, moesten omkeren

Er zijn verkeersopstoppingen op de weg, maar dat geeft niet

Er zit blaf op mijn hart, in het slechtste geval hoop ik op betere dagen

Het beste is om niet bang te zijn (bang)

Heb mijn handen vastgebonden, aambeeld op mijn rug, wind in mijn gezicht

Ik ken onze paden uit mijn hoofd, er zal altijd vuil zijn

Geconfronteerd met de galeien ben ik gewaarschuwd, ik heb een harnas voor mezelf gebouwd

Ik, ik doe zo'n stap achteruit dat ik vaak met mijn rug tegen de muur sta

Spijt hebben is als baggies: het is niet echt mijn stijl!

En je zult me ​​een keer in een schrikkeljaar horen klagen

Ik heb geen tijd, ik moet verder, dat begreep ik vanaf de wieg

Ik moet een teken achterlaten, dat heb ik net gedaan op dit stuk