Infinito - Raf

L’ironia del destino vuole che io sia ancora qui a pensare a te

Nella mia mente flash ripetuti, attimi vissuti con te

È passato tanto tempo, ma tutto è talmente nitido

Così chiaro e limpido che sembra ieri…

Ieri, avrei voluto leggere i tuoi pensieri

Scrutarne ogni piccolo particolare ed evitare di sbagliare

Diventare ogni volta l’uomo ideale

Ma quel giorno che mai mi scorderò

Mi hai detto: «Non so più se ti amo o no… domani partirò

Sarà più facile dimenticare… dimenticare…

…E adesso che farai?" Risposi: «Io…non so»

Quel tuo sguardo poi lo interpretai come un addio

Senza chiedere perché, da te mi allontanai

Ma ignoravo che in fondo non sarebbe mai finita

Teso, ero a pezzi, ma un sorriso in superficie

Nascondeva i segni d’ogni cicatrice

Nessun dettaglio che nel rivederti potesse svelare

Quanto c’ero stato male

Quattro anni scivolati in fretta e tu

Mi piaci come sempre… forse anche di più

Mi hai detto: «So che è un controsenso, ma

L’amore non è razionalità e non lo si può capire…»

Ed ore a parlare, poi abbiam fatto l’amore…

Ed è stato come morire… prima di partire

Potrò mai dimenticare… dimenticare?

L’infinito sai cos'è?

L’irraggiungibile fine o meta

Che rincorrerai per tutta la tua vita

Ma adesso che farai… adesso io … non so… infiniti noi

So solo che non potrà mai finire

Mai, ovunque tu sarai, ovunque io sarò

Non smetteremo mai

Se questo è amore… è amore infinito

De ironie van het lot wil dat ik hier nog steeds aan je denk

In mijn gedachten herhaalde flitsen, momenten leefden met jou

Het is lang geleden, maar alles is zo duidelijk

Zo helder en helder dat het lijkt alsof het gisteren was...

Gisteren wilde ik je gedachten lezen

Onderzoek elk klein detail en maak geen fouten

Elke keer de ideale man worden

Maar die dag zal ik nooit vergeten

Je vertelde me: «Ik weet niet meer of ik van je hou of niet… morgen zal ik vertrekken

Het zal gemakkelijker zijn om te vergeten ... te vergeten ...

... En wat ga je nu doen? "Ik antwoordde:" ik ... ik weet het niet "

Die blik van je toen interpreteerde ik het als een afscheid

Zonder te vragen waarom liep ik bij je weg

Maar ik wist niet dat het toch nooit zou eindigen

Gespannen, ik was in stukken, maar een glimlach aan de oppervlakte

Het verborg de sporen van elk litteken

Geen detail dat door je weer te zien zou kunnen onthullen

Hoe slecht ik was

Vier jaar gingen snel voorbij en jij

Ik vind je leuk zoals altijd... misschien zelfs meer

Je zei tegen mij: «Ik weet dat het een contradictie is, maar

Liefde is geen rationaliteit en het kan niet worden begrepen ... "

En uren praten, daarna bedreven we de liefde...

En het was alsof ik doodging... voordat we weggingen

Zal ik het ooit vergeten... vergeten?

Weet je wat oneindig is?

Het onbereikbare einde of doel

Die je je hele leven zult najagen

Maar wat ga je nu doen... nu ik... ik weet het niet... talloze van ons

Ik weet gewoon dat het nooit kan eindigen

Nooit, waar je ook zal zijn, waar ik ook zal zijn

We zullen nooit stoppen

Als dit liefde is... is het oneindige liefde